ตอนสุดสัปดาห์ของเรา: ความรู้ในธรรมะ : หน้า 146/270

ประโยค - ตอนสุดสัปดาห์ของเรา อรรถถพระวัน วิวรรณ วรรณา - หน้าที่ 554 ก็แล้ว เมื่อฤกษ์อาคันตุกะนั้น ได้ส่วนเท่ากันแล้ว, ส่วนย่อมที่ ยังเหลือ พึงแถมให้นเธออาสน์. สมควรจะทำดีกันไว้ว่า "เมื่ออาเกิดขึ้นแล้ว จะดีในนก กันตามลำดับนี้มีอยู่." ถ้าเป็นสมุทที่ภิญอฝึกเคื่อง, ภิกษุทั้งหลายผู้เข้าพรรษาใน วัดสุนาลัยทั้ง ๒ ลำาก็ด้วยภิญา จึงพูดกันว่า “ผู้มีอายุ ก็ พวกเราอยู่ที่นี้ ย่อมลำพากด้วยกันทั้งหมด, คือ เรามแบ่งกันเป็น ๒ ส่วน, ที่แห่งญาติและคนปราณของอภิญาหล่าใด มีอยู่ ภิกษุเหล่า นั่น จึงอยู่ที่แห่งญาติและคนปราณนั้นแล้ว จงมาปราณถือเอาผ้า ดาวน์โหลดพระญาที่ถึงแก่ตน." ในภิญุเหล่านั้น, ภิกษุเหล่าใด อยู่ในที่แห่งอาคันตุกะและคนปราณ นั่นแล้วมาเพื่อวารณ, พึงทำองค์โลกนธรรมให้จำแนพรสราปณะแก่ญูญเหล่านั้น. [๒๑๓] จริงอยู่ ภิกษุเหล่านั้น แม้นิธิอยู่ ก็หาได้เป็นเจ้าของ แห่งผ้าจำพรรษาไม่, ฝ่ายพวกภิญอผู้เจ้าถิ่นแม้นอยู่ว่า จะไม่ให้ ย่อมไม่ได้เหมือนกัน. แต่ในกุรณก็กล่าวว่า “ภิญทุหลายจะพึงทำดีกว่าวรชนว่า “หาก ว่า ยาครและภัณฑิในที่นี้ จะไม่เพียงพอแก่พวกเราทั้งกันไซร์, ท่าน ทั้งหลายของอยู่ในที่แห่งภิญอผู้ชอบพอกันแล้วจงมา, จักได้ผำำพรรษา ที่ถึงแก่พวกท่าน. ถ้ากษูปนังง ค่านกิตวัตรนั่นไซร์, เป็นอัง คัดค้านชอบ. ถ้าไม่ค้าน, ก็ดกาเป็นอันทำชอบ, ภายหลังต้องอปโลกน์