ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - จุดตุลสมดุลบนสากกะลา อรรถกถาพระวินัย องค์วรรณ วรรคา - หน้า 510
เหล่านี้ พึงเป็นผู้ถูกพวกอุคคลซึ่งดูหมิ่น, เพราะเหตุนี้ พระผู้มีพระภาคจึงทรงบัญญัติสิกขาบท เพื่อปลดภิกษุทั้งหลายจากความดูหมิ่น
นี้เป็นเหตุในการรงบัญญัติสิกขาบท
ข้อว่า มุณดูดาย ยอมมามน เป็นความว่า สตรีจะเป็นผู้ปราศจากภรรร๎ หรือเป็นผู้มีภรรร๎แก่ตนตามที่ อนุญาตซึ่งเขาอ้อนวอนเพื่อองค์การมงคล ในฐานะเห็นปานนั้น สมควรหยิบบ
[ว่าด้วยเครื่องซีดท่า]
[๓๖] เครื่องปลาด เป็นของที่เขาลาดไว้ใกล้ลำเท้า เพื่อประโยชน์ที่จะหยิบโดยดึงลำแล้ว ชื่อว่าเครื่องลาดสำหรับเท้าที่ล่างแล้ว, ภิกขุควรหยิบบเครื่องลาดนั้น
วัตถุมีท่าทางคล้ายฝักบัว ซึ่งเขาทำให้แขนตั้งขึ้น เพื่อเช็ดเท้า ชื่อว่าเครื่องเช็ดเท่า, เครื่องเช็ดเท่านั้น จะเป็นของถุ่งดลม หรือต่างโดยสันฐาน มี ๔ เหลืมเป็นต้นดำมาถามที เป็นของที่รองห้ามทั้งนั้น เพราะเป็นของอุดหนุนแก่ความเป็นผู้มาก; ไม่ควรรับ ไม่ควรใช้สอย
สีลา เรียกว่า กววด แม็ช่นฟองน้ำ ก็ไมควร
[ว่าด้วยผัด]
พัด เรียกว่า วิธุปนัง แปลว่า วัตถุสำหรับโบก. ส่วนผัด
มีด้านอย่างใบตดา จะเป็นของที่สานด้วยใบตดาหรือสานด้วยเส้นตอก-ไม่ไผและเส้นตอกา หรือทำด้วยขนงนกงู or ทำด้วยจัมภิต