การประยุกต์ใช้ครุภัณฑ์ในพระวินัย : หน้า 160/270

ประโยค - จุดดูลิมนต์ปาลาสิกา อรรถถกพระวินัย อุตรรวรรค วรรคา - หน้าที่ 568 ในมิคเป็นต้น มิได้ไม่อาจใช้ทำการใหญ่ได้อย่างอื่นได้ ยกการ ตัดไม้สีฟืน หรือการปอกอ่อยเสีย เป็นของควรแจกกันได้ มิได้ที่ ทำด้วยอาการอย่างใดอย่างหนึ่ง ซึ่งใหญ่กว่านั้น เป็นครุภัณฑ์ ส่วนขวาน โดยที่สุดแม้นขวานเป็นขวานสำหรับตัดเอ็นของพวกแพทย์ ยอดเป็นครุภัณฑ์เหมือนกัน ในผงมีวินิจฉัยเช่นขวานนั้นเอง ส่วนผงที่ทำโดยส่งเปว่าว่าเป็น อาวุธ เป็นอนามาส. ขอบ โดยที่สุด ๒๘๕ แม่นขนาด ๔ นิ้ว ย่อมเป็นครุภัณฑ์แท้ สิ่ง มีปากเป็นเหลี่ยมคดี มีปากเป็นรางดี โก่งดี ดรงดี โดยที่สุดแม้เหล็กจะคามไม้กวาด เป็นของเข้าคามไว้ เป็นครุภัณฑ์ แท้ แต่เหล็กจะด่านไม้กวาด ไม่ได้ดาม มีแต่เท่านั้น เป็นของ อาจใส่รักษาไว้ได้ เป็นของควรแจก แมเหล็กแหละมีสงเคราะห์ด้วย ส่วนนี้เอง มีเป็นต้น เป็นของที่ชนเหล่าใดถวายไว้นิวิหาร ถ้าชนเหล่า- นั้น เมื่อถูกไฟไหมเรือง หรือถูกโจรปล้น จึงกล่าวว่า "ท่านผู้ริษ", จงให้เครื่องมือแก่พวกขี้เด็จ แล้วจึงให้ถือ." ควรให้ ถ้าเขา นำมาส่ง อย่ีพึ่งกาม แม้เขาไม่มาส่ง ก็ไม่พึงหวัง เครื่องมือที่ทำด้วยโลหะทุกอย่าง ที่ท่า ค้อน คีม และคันชั่ง เป็นต้น ของช่างเหลึก ช่างไม้ ช่างกลิ้ง ช่างสน ช่างแก้ว และ ชาชุบมาตร เป็นครุภัณฑ์ จำเดิมแต่กล่ำคาวสงแล้ว แม้น