การแจกปัจจัยในสงฆ์ : หน้า 216/270

ນั้น พึงตักแจกแก่. เถาสะมีมิ่งสดและพรึกเป็นต้นกี๋ด, สมบูรณ์จามีไตรและภาชนะ ที่เหลือเป็นต้นกี๋ด, ทั้งหมด พึงกำหนดให้ดีแล้วแจกตามมั่นฉันสมควร แก่ธีบฏังคกล่าวแล้วนั้นแแล. [๒๕๔] ภิกษุผู้อสีนฉลาด พึงพิจารณาสังสอดและอรรถกถา แล้ว อย่างประมาณ แจกปัจจัยของสงฆ์อย่างนั้นเถิด. กาวด้วยปัจจัยที่ควรแจกโดยอาการทั้งหมด จบแล้วด้วยประการ ฉะนี้. [ว่าด้วยหน้าที่ผู้แจก] ภิกษุเจ้าหน้าที่ มีเจ้าหน้าที่แจกกายุต้น ที่สงสมนั่งตั้งไว้ ไม่ต้องถาม (สงฆ์) ก่อนก็ได้ พึงให้ชนทั้งหลายผู้มาอยู่สถานนี้แจกคน ละถึงส่วน แต่ว่า ภิกษุมิได้ระสมหลักอโลนให้. เจ้าหน้าที่ผู้แจกของเล็กน้อย พึงให้เม็ ๒ เล่ม คือ ยาวเล่มหนึ่ง สั้นเล่มหนึ่ง แก่ภิกษุผู้ดำริกรรมซึ่งกล่าวอยู่ว่า "ท่านจงให้เม็ ๒" ดังนี้ ไม่มีกิจที่จะต้องถามเพราะเกิดความรังเกียจว่า "ภัตทะของสงฆ์ ไม่ควรแจก." พึงให้มัดเล็กเล่มหนึ่ง แก่ภิกษุผู้ความต้องการด้วยมัดเล็ก. พึงให้รองเท้าคู่หนึ่ง แก่ภิกษุประสงค์จะเดินทางกันตรา. พึงให้ประกดเอา แก่ภิกษุผู้ความต้องการด้วยประกดเอา. พึงให้สะส ะ แก่ภิกษุผูมา (ขอ) ว่า "อังสะของข้าบำแล้ว." พึงให้ภากรองน้ำ แก่ภิกษุผู้ความต้องการด้วยภากรองน้ำ.