จุดดุลสมดุลปาฏิหาริย์พระวินัย : หน้า 147/270

ประโยค - จุดดุลสมดุลปาฏิหาริย์ พระวินัย อุตตรวรรณ วรรณา - หน้า 555 ให้แก่ภิกษาหล่านนั้น ผู้เฒูในที่แห่งญาติและคนปวรรณแล้วมาแล้ว, ใน เวลาอโลกไม่ยอมให้ค้างน." ท่านกล่าวว่า "ถ้่าว่า เมื่อคร้ำจำพรรษาไม่ถึงแก่กิณฑ บางวก ในบรรดาภิกษุผู้จำพรรษา, ภิกษุทั้งหลายพึงกิดต่อกิณฑ 'สงฆ์มิจะดีให้ผ้าจำพรรษาของภิกษุผูจจำพรรษา และผ้าจำพรรษา ซึ่งเกิดขึ้นในบัดนี้ แก่ภิกษุหล่าน.'" เมื่อได้ตั้งติกาไว้เองแล้ว ผ้ จำพรรษายอมเป็นเหมือนให้พวกเธอถืออาแล้วเหล่านั้น: ทั้งต้อง ให้ผ้าที่เกิดขึ้นแล้ว ๆ แก่พวกเธอด้วย." ภิกษุผู้ตั้งน้ำฉัน ปิดภาวทางไปบริหาร ลานเจดีย์ และลานโพธิ เป็นต้น รวดน้ำที่ตนโพธิตลอดใรมาสแล้วก็บไปเสียดี สลิกามาเสียดี คงได้ผ้าจำพรรษาเหมือนกัน เพราะผ้าจำพรรษานั้น อันภิกษุนัน ได้แล้วดุจนำให้เป็นกำลัง. อาจารย์บอกพวกกล่าวว่า "ส่วนผ้าจำพรรษาที่เป็นของสงฆ์ซึ่ง ทำปโลกนกกรรมแล้วแจกกัน แม็กกุลา สิกขาขาในพรรษา ย่อมได้ เหมือนกัน, แต่ไม่ยอมให้ถือเอาด้วยอำนาจปัจจัย. หากว่า ภิกษุจำพรรษาเสร็จแล้วเตรียมจะไปจิต ได้ือเอา กับปิยวัตถ์ แต่บางสิ่งจากมือของภิกษุผู้อยู่ในอวาสแล้วสั่งว่า "ผ้าจำ พรรษาของเรา มีในลูกโน้น, ท่านจงถือเอาผ้าจำพรรษานั้นก็ถึง "แล้ว" ดังนี้แล้ว ลาสิกขาบาปเสียในที่ซึ่งตนไปแล้ว, ผ้าจำพรรษา ย่อมเป็นของสงฆ์ แต่ภิกษุผู้นั้น ให้พาพาชาวบ้านรับรองต่อหน้า แล้วจงไป, ภิกษุอาวาสอายุ๋ได้.