การใช้สิ่งของในสงฆ์ : หน้า 158/270

ประโยค - จุดดิสสนฺดนปาโลกามา อรรถกถาพระวินัย อุดราวรรณ ฯ วรรณา - หน้าที่ 566 วิหาร วิหารวัตถุ ตั้ง ฟูก และหมอน ก็จำเแดก. แม้ในตั้ง ฟูก และหมอนก็นี้นี. แมในตั้งตั้งฟูกหมอนเหล่านี้ สิ่งที่เป็นกับปีะ และอัปปายะ มีนิบัติกล่าวแล้วนั่นแล. ในปีะและอัปปายะนั้น ที่เป็นอัปปายะไม่ควรใช้สอย. ที่ เป็นกับปิยะ พิงใช้สอยเป็นเครื่องใชของสงฆ์ ที่เป็นอัปปายะหรืิ่อที่ เป็นกับปิยะมีมาก พิงเแลกอาวัตถุกที่กล่าวแล้วไว. ขันธ์ชื่อว่าฟูก และหมอน ที่ไม่ฉาบเป็นเครื่องสัก โบในฉาบ องโลหา กะทะโลหา กะทะโลหา จะใหญ่หรือเล็กก็ตาม โดยที่สุดแม้จำนำเพียงฟังกมือหนึ่ง ยอมเป็นครุุณ์ติ เหมือนกัน. ส่วนขอโลหา ที่ทำด้วยเหล็ก ทองแดง สำริด ทองเหลือง อย่างใดอย่างหนึ่ง ขุ่นาได้บาทหนึ่ง ในกะสิงหล แจกกันได้. ที่ชื่อว่ามาทีหนึ่ง จุ่นำประมาณ ๕ ทะนามวค. ที่จะน้้ำเกิน กว่าคั้น เป็นครุุณ์ติ, ภาชนะโลหา ที่มาในบาสเท่นี้ก่อน. ส่วนนี้นำ้ดำทอง กระโถน กระบวย ทัพพี ช้อน ถาด จาน ชาม พอง อังโล และทัพพีตักวันเป็นต้น แม้มำในบานิลี จะ เหล็กหรือใหญ๋ก็ตาม เป็นครุุณ์ติทั้งหมดทุกอย่าง. แต่ในทะเหล่านี้ คือ บาตรเล็ก ภาชนะเล็ก ภาชนะทองแดง เป็นของออเป็นเครื่อง ใช้ของสงฆ์ หรือเป็นคิริวิกิต ไม่ควรใช้สอย. เป็นเครื่องใช้ส่วน ตัวบุคคล.