การวิเคราะห์พระสัทธรรมและไม่ควรในวิกาล : หน้า 267/270

ประโยค - จุดตัดสนิทปลาสากิกา อรรถถากพระวันติ อุจจวร วรรนา - หน้า 675 นี้ เป็นคำไพเราะ ได้ยินว่า ท่านพระสัขพามี ผู้ประสงค์จะกล่าวคำอันไพเราะ จึงเรียกกฐินใหม่หลายอย่างนั้น บทว่า กฐินวิกานร ได้แก่ ธรรมเป็นที่อุ่นฉัน [ว่าจะด้วยสิ่งกิโลกับปะ] สองบทว่า สาวดดูถิว สุตฺววิภค มีความว่า เกลือเบงงี้ เป็นของอันพระผู้มีพระภาคทรงห้ามแล้วในสุตวว cg้คิด อย่างไร? จริงอยู่ ในสุตววคั้นนั้น เกลือเบงเป็นของอันพระผู้พระภาค ตราว่า"ของ ภิษุรับประเคนแล้วในวันนี้ ควรเพื่อฉันในวันนี้อีก" ชื่อว่าเป็นของ สันนิษฐ์ คำนี้แล้ว ตราสาธิตห้ามอีกว่า "ภิษุมีความสำคัญใน ของเสียงของฉันที่รับประเคนไว้ก่อนฉัน ว่าได้รับประเคนไว้ก่อน เครื่องของเสียงดิฉัน ฉันจงดีควร ต้องปฏิสัย" ในสุตววคั้นนั้น อาจารย์วาทหนึเข้าใจว่า "ก็ สิกขาบทนี้ พระผู้มีพระภาคตรัสแล้วว่า "โยป นภิกฺขู สนฺนิธิรฺกา ฑานียวา โภชนียวา" เป็นอทิ , [๔๕๓] แต่ธรรมดาเคลื่อนนี้ ไม่ถึงความ เป็นสันนิษฐิ เพราะเป็นยาวชีวา, ภูมิรับประเคนอิ่มสิ้นทีไม่เต็มเม็ด ด้วยเกลืออัน แล้วฉันพร้อมกับเกลือนั้น อนึ่งนั้น อันภิญญูรับ ประเคนในวันนั้นเท่านั้น; เพราะเหตุนี้ อนาถิกทุกในเพราะ เกลือที่รับประเคนตอนนี้ พึงมี เพราะพระวาจาว่า "ภิษุทั้งหลาย วฑฺฎุ เป็นอย่าวชีวา ภูมิรับประเคนในวันนั้น พร้อมกับวัตถุเป็นอาวกาลิค ควรในภาคา ไม่ควรในวิกาล."