การปฏิบัติการทางพระวินัยในวัด : หน้า 204/270

ประโยค - จุดดุสนัดปากสกัดกั้น อรรถถภาพพระวินัย อุปวรรค วรณะ - หน้า 612 ทั้งหลายที่ชอบพอกันในสำนักใกล้บ้านนี้ว่า "ในวันที่ก็ญหล่านี้ไม่มา พวกท่านจงแทน" อันนี้ สถานต้องให้จับทุกวัน กี่และสถลากหล่านนั้นแนะ ไม่เป็นอันพระภัทรฤตกุลนั้นได้ซิบ แล้ว ด้วยอาการสักว่าตีระมัง หรือสักว่าคนอกรเช. แต่ต้องจับกระเช้าเกลี้ยสถลากกลางในตระกร้า ๑๔๘ และอย่าจับกระเช้าที่คบปาก เพราะถ้าว่า ในกระเช้านี้มีรุ้งเรือนปอง มันจะก่อทุกข์ให้ เพราะฉะนั้น ต้องจับบ้างได้ หนปากกระเช้าออกนอก และครั้นจับกระเช้าแล้ว พึงเกลี้ยสถลากกลาง. ถ้าแม้จมูง มันจักทันไปบ้างโนันเทียว เพราะฉะนั้น จึงต้องเกลี่ยสถลากอย่างนั้น สถลากพึงให้จับน่องด้วยบ้านเป็นต้น ตามที่กล่าวแล้วในก่อนนั่นแหละ. อีกประการหนึ่ง ภิกขูแจกสถลากนั้น ให้สถลากนี้ถึงแก่พระมหาเถระ แล้ว จึงให้นกดว่า "สถาทีหลือ ย่อมถึงแก่เรา" ดังนี้ ทำวัตรไหว้เจ็ดฉันแล้ว แล้วก็ภิกษ์ทั้งหลายผู้อยู่ในโรงจะบิณฑบาต ถามว่า "ผู้มีอายุ สถากให้บรรเสริญแล้วหรือ?" พึงตอบว่า "ทำบูชารุจิ ท่าน" จงรับสถากัดที่บ้านซึ่งพวกท่านไปแล้ว ๆ เกิด." จริงอยู่ สถากแม่ที่ให้ถึงแล้วอย่างนี้ จัดว่าให้ถึงแล้วด้วยดฺีเหมือนกัน. ภิกษุทั้งหลายจะไปสำนักอื่น เพื่อฟื้นธรรมตลอดทั้งคืน จึงสั่งว่า "เราทั้งหลายไม่ปรานาทในที่นนี้นะ จักเทียวบิณฑบาตที่โจครามของเรา