วินิจฉัยเกี่ยวกับภิกษุและเสนาสนะ : หน้า 127/270

ประโยค - จุดดุแล้มดาบสากีา อรรถถกพระวันธ อจรรวรร วรรนา - หน้าที่ 535 อาสนศาลาแล้ว เมือคามยันอยู่ในที่แห่งภิกษุผู้เป็นศาสกกัน. เมื่อ ภิกษุทั้งหลายทำโอกาสแล้ว เธออนเขามนิวามว่า "นิมนต์เข้ามา เกิด" ดังนี้ พิงเข้าไป แล้วก่า ที่อาสนะจะถึงแก่เธอ มีภิกษุ มได้สนังอยู่ จะให้ภิกษุนลูกขึ้น ควรอยู่ ภิกษุนั่งด่มหรือ ขบฉันอายุและของเดือเป็นต้น อย่างใดอย่างหนึ่งแล้ว แม้มืมือว่าง ก็ไม่ควรให้ลูก จนกว่า ภิกษุอื่นจะมา, เพื่อว่า เธอเนว่าป็นผู้น้าง เหมือนกัน. ข้อความ ต่อว่า สดุ จูฑะปิติ มีความว่า ถ้าแม่เธอแก่งล่วงอาบัติ ให้ลูกขึ้นได้. [๒] ข้อว่า ปิราริโต จ โหติ มีความว่า เธอออกให้ ภิกษุดุลูก, ถ้าภิกษุนี้ เป็นผู้นำโบชนะแล้ว, เธออนเขานั้นพึง กล่าวว่า "งนไปหน้านมา." จริงอนั้นแล เป็นสถานอันหนึ่ง ที่ภิกษุ หนุ่มใช้อภิแกกว่่าได้. ถ้าเธอไม่หน้านมาให้ ลำ้นัน พระผู้มี- พระภาคจะทรงแสดงหน้าที่ซึ่งภิกษุผู้ออ่นว่าจะพึงกระทำ จึงตรัสคำ เป็นต้นว่า "พิงกลืนมลิดข้าให้รบเรื่อย." [ว่าด้วยเสนาสนะที่เหมาะแก่ภิกษุอาพาธ] วินิจฉัยในคำว่า คิลานสุข ปจิริป เสยะ นี้ พึงทราบดังนี้ :- ภิกษุใดเป็นผู้อาพาธ ด้วยโรคหรือโรคีคีสิดวง และโรค ลงแดงเป็นต้น, ภานะมิกระโดนและห่ออุจจาระเป็นต้น เป็นของ อันภิกษุอันควรเตรียมไว้. อีกอย่างหนึ่ง ภิกษุเป็นโรคเร่ว ย่อมทำเสนาสนะให้เสียด,