การทำกรรมและหน้าที่ของภิกษุในพระวินัย : หน้า 17/270

ประโยค - จุดดุ่มสนิทเปล่าาก อรรถถถพระวินัย องครวรร วรรณะ - หน้าที่ 425 "กรรมมัน ไม่เป็นอันทำ ทำเสีย" หรือด้วยคำเป็นคำวา "กรรม ชนิดนี้เป็นกิริยา เป็นโอกาสกรรมด้วยหรือ ?" บทว่า กฤษดก มีความว่า กรรมอันภูมิหย่ำใดๆแล้ว ภิกษุเหล่านั้น ท่านเรียกว่า กัมมิกา. ไม่พึงติอกฤษดกเหล่านั้นด้วยคำว่า "เป็นพาล ไม่ลาด" เป็นต้น. ข้อว่า น สวณีย์ กาถุพฺพ มีความว่า ไม่พึงทำความเป็น ผู้มิควรต้องกลั to, เพื่อประโยชน์แก่การประวิง หรือเพื่อประโยชน์แก่ การเกาะตัว. จริงอยู่ เมื่อจะทำเพื่อประโยชน์แก่การประวิง ย่อมทำอย่าง นี้ว่า "บาทเจ้าจะทำท่านให้เป็นผูให้การในคดีนี้", ท่านอย่าได้อย่าง ออกจากอวาสนี้ แม้เพียงก้าวเดียว ตลอดเวลาที่อธิษฐานจะจับ ไม่สำเร็จ" ดังนั้น เมื่จะทำเพื่อประโยชน์แก่การเกาะตัว ย่อมทำ อย่างนี้ว่า "บาทเจ้าจะทำท่านให้เป็นผูให้การ, ท่านงมา ไปต่อ หน้าพระวันธรรม พร้อมกับบาทเจ้า" ไม่พึงทำความเป็นผู้มิควรต้อง กล่าวทั้ง 2 อย่างนั้น. บทว่า น อนุวาโท มีความว่า "ไม่พึงรับตำแหน่งหัวหน้าใน วิหาร, คือ ไม่พึงเป็นผู้สวดุจภูมิหรือเชิญแสดงธรรม, [๒๖] ไม่พึงทำการเนื่องด้วยความเป็นใหญ่ แม้ด้วยอานามสมติอย่างหนึ่ง ในสมมติ ๑๓. บทว่า น โอกาส มีความว่า "ไม่พึงทำโอกาสแก่ภิกษุผู้ ปกติอย่างนี้ว่า "ท่านจงทำโอกาสแก้ข้าพเจ้า, ข้าพเจ้าอยากจะ