อรรถธิกรณ์พระวินัย: กฐินและผ้าจำนำพรรษา : หน้า 148/270

ประโยค - จุดสำคัญปะสงิคาปา อรรถธิกรณ์พระวินัย อจวรร วรรนา - หน้าที่ 556 (๑๓๓) เมื่อทายาสั่งไว้ว่า "ข้าพเจ้าทั้งหลายถวายผ้าจำนำ พรรษานี้ แก่กฐินผู้จาราแล้ว" ในเสนาสนะของพวกข้าพเจ้า," เสนาสนะนั้น อันเสนาสนะหากจะให้กฐินได้ถือเอา, ข้องเป็นของ ภิกษุนี้แน่. ก็ถ้าว่า บุรุษและธิดาเป็นต้นของเสนาสนะ นำผ้าเป็น อันมากกว่าที่ "ท่านทั้งหลายของให้ในเสนาสนะของพวกข้าพเจ้า" ดังนี้ เพื่อดังจะว่าให้เป็นที่พอใจของเจ้าของเสนาสนะ: สำหรับกฐิน ผู้จาราในเสนาสนะนั้น ฟังให้พินิจเดียวเท่านั้น, ที่พักเหลือเป็น ของสงฆ์, ฟังให้กฐินทั้งหลายถือเอาตามลำดับผ้าจำนำพรรษา. เมื่อสำดับ ไม่มี ฟังให้ถือเอาที่อันเดียวกัน. . เมื่อในผ้าจำพรรษา ที่ทยานำผ้าจำพวนาคมกว่าจิตเลื่อมใส ซึ่งอัตถิภาวะผู้จาราในเสนาสนะนั้นแลก้นแล้ว ถวายว่า "ข้าพเจ้า ถวายแกเสนาสนะ" ดังนี้ มีมียิหเหมือนกัน. ก็ถ้าว่า ทายกวางไว้เทบนเท้าแล้วกล่าวว่า "ข้าพเจ้า อานำถวายแกกฐินนั้น," ผ้าทั้งหมดย่อมเป็นของกิฐน์นั้นเท่านั้น. ในเรือนของทายกคนหนึ่ง มีจำพรรษา ๒ ผืน, ส่วนที่ ๑ เป็นของที่ให้สามเมตรออแล้ว, ส่วนที่ ๒ ต้องให้ในเรือนอันนั้น. ทายกนั้นส่งผ้าสูง ๑๐ ศอกผืนหนึ่ง ๔ ศอกผืนหนึ่ง ม่าว "ท่านจงถวายผ้าจำนำพรรษาที่ถึงแล้วแกกิฐน์ทั้งหลาย." พึงเลือกให้ส่วนดีแก่สามเมตร แล้วให้ส่วนรองในเรอทธน.