อามิสและฐานะของการรับประเคนในพระพุทธศาสนา : หน้า 258/270

ประโยค - จุดลดสนับปลาสำหรับ อรรถถวนพระวัส วรณา - หน้าที่ 666 [ว่าด้วยอามิสที่เขาอวยเฉพาะตน] อามิสใดที่เขาบอกว่าว่า "ท่านจงบริโภคเอง." อามิสนั้น ชื่อของที่เขาบอกเพื่อประโยชน์แก่การบริโภคเฉพาะตน เมื่ออัญญู ให้ออมสนั่นแก่ผู้อื่น เป็นทุกข์ แต่คือเอาส่วนดีเสียก่อนแล้วจึงให้ ควรอยู่. ถ่าว่า อามิสนั้นไม่เป็นที่สบาย จะสะสมเสม้ท้งหมด ก็ครวร. จะบริโภจิจรเสียวันหนึ่ง หรือ 2 วันแล้วจึงให้ ก็ครวร แม้นบาระ เป็นต้น มีมันเหมือนกัน. [ว่าด้วยฐานะแห่งของที่รับประเคน] ข้อว่า ภูฆูติภูฆูนี้ ปฏิฏฐาภูมิโว มีความว่า อามิส ที่กิรับสาระประดิษย์ไว้เมื่อวันที่า เมื่ออุปสมับันอื่นไม่เป็นวันนี้ ภูฏฐ์นี้ทังหลายพึงให้กิรับประเคนแล้ววัน. เพราะว่า อามิสที่กิรับ รับประเคนแล้ว ย่อมตั้งอยู่ ในฐานะแห่งอามิสที่มัดรับประเคน สำหรับภิกษุณี. แม้สำหรับภิกษุ ก็มีมันเหมือนในภิกษุณีนันแล. [ว่าจะเป็นนั่ง] สองบทว่า อาณัฒนา สุกายณูโท มีความว่า ภิกษุณีทังหลายเมื่อ ยังกันและกันให้ถือเอาที่นั่ง. สองบทว่า กาล วิฑินามสุ ความว่า มวรู่ปูนั่งลูกขึ้น ให้ อีกครึ่งนั่งอยู่ ได้เวลาจับให้ล่วงเลยไปเสีย. [๔๕๓] วิฉัฉในคำว่า องฺฐนูณ ภิกฺขุนี ยถาวฤตุ นี้