ความหมายและองค์ประกอบของภิญญาในพระศาสนา : หน้า 244/270

ประโยค - จุดดลสมดุลของสภาพธรรม อรรถถาวพระวัน อุปวรร วรณา - หน้า 652 ความสำคัญของภิญญาผู้ตรงตามปฏิ โมกษ์ ยอมเป็นของไม่มีมูล ด้วยอำนาจ แห่งวิบัติที่ไม่มีมูล ว่า คตคดาย อันพระผู้มีพระภาคตรัสรวมทั้ง ๒ อย่าง นี้ที่ท่า ทั้งที่ท่าไม่ทำ ว่า ธมมิก สามคี วน อุปปติ มีความว่า เมื่อสงฆรร อันสงฆมักจะทำอยู่ ภิกษุไม่มา ไม่บอกฉันทะ และอยู่พร้อมหน้า คัณณ เพราะความเป็นผู้ประสงค์จะอรรถะกรรมให้สำเร็จ ด้วยเหตุนันั้น เธอต้องทุกกฏบฏภิญญาของภิกษุอาบัติผิดตัวนั่นแล ย่อมเป็น องค์ด ว ด้วยประการะนี้ กล่าวว่า ปจอาณิจิต มีความว่า ย่อมกลับถือว่า “กรรมต้อง ทำใหม่” เพราะการร้อนั้น เธอจงต้องปาโทติยี ปฏิโมกขของภิญญู ผู้มอบติดตัวแม้นั้นแล ย่อมเป็นองค์ด ว ด้วยประการะนี้ ในคำว่า เยว่ อกาเรติ เยว่ ลูคิคิ เยว่ นิยมฤดี นี่ พึงทราบเครื่องหมายอารมณ์อันเป็นต้น ในองค์ทั้งหลายมีมรรคัลบมรรค ให้จกับเป็นกัน วัดถุที่ได้เห็นแล้ว และวัดถุที่ได้ฟังแล้ว ในคำว่า เตน ทิฏฐิน เตน สุตตนะ ตาย ปริจายคูย นี่ มาแล้วในพระบาลีนันเอง ก็มว่าภิกษุพึงยังความรับเกื้อให้เกิดขึ้น เพราะวัดถุที่ได้เห็น และได้ฟังแล้วในนันแล่นไซร้ คำว่า “คั๋วความรับเกื้อขึ้น” พระผู้- พระภาคตรัสหมายเอาความรังเกียจนัน