กฎกฎูและการตัดเล็บในพระพุทธศาสนา : หน้า 104/270

ประโยค - จุดดุแนมดปาสัก ทารถพระวันจุลจราวรรณ วรรณา - หน้าที่ 512 ส่วนสาแหลก ไม่ควรแก้กฎผู้ไม่อาพร, ส่งจิ้งสมติให้ เฉพาะแก้กฎกฎูอาพรเท่านั้น [ว่าด้วยกฎกฎูผูมากอา] (๒๓๕) วินฉัยในคำว่า โรมฎูสุกสุด นี้ พึงทราบดังนี้:- เว้นกฎูผู้มากอาเสียว เพื่ออาบัติกฎูให้หลายที่เหลือ ผู้ยัง อาหารที่อ้ออกมาให้คงอยู่ในปากแล้วลื่นกิน. แต่คำว่า อาหาร ที่อ้อออกมาแล้ว ไม่ทันคลื่น ไปหลงสำอาในวรรณวรรร. คำว่่า ยี่ ทยมาน นี้ ข้ามเข้าได้พรรวนไว้แล้วในโภชนวรรร. (ว่าด้วยมัดตัดเล็บ) สองบทว่า กฎูปี่ กรีสุกามี มีความว่า เราจักทำซึ่งเสียง. ไม่มีอาบัติเพราะตัดเล็บด้วยเล็บเป็นต้น. แต่พระผู้พระภาค ทรงอนุญาติให้ตัดเล็บไว้ ก็พอกรายตัว บทว่า วิสติปฏิญญ มีความว่า ภิกษุชพิทร์คค์ ให้แต่เล็บ ทั้ง ๒๐ ให้เกลี้ยงด้วยการบูด บทว่า มลมติ มีความว่า เรอนุญาติให้นะแต่มูลเล็บออก จากเล็บ (ว่าด้วยผมและหนวด) บทว่า บูริปฏิคิ ได้แก่ ฝึกมิได้โกน. สองบทว่า มลิสูปูปูติ มีความว่า ภิกษุชพิทร์คค์ ให้ตัดหนวดด้วยกรรไกร