การจัดการไม้ไผ่ในสงฆ์ จตุตถสมันตปาสาทิกา อรรถกถาพระวินัย จลุวรรค วรรณา หน้า 162
หน้าที่ 162 / 270

สรุปเนื้อหา

เนื้อหาเกี่ยวกับการใช้ไม้ไผ่ภายในสงฆ์ที่มีกฎระเบียบในการจัดการไม่ให้เกิดความยุ่งเหยิง โดยเน้นถึงการใช้วัสดุในกิจกรรมสงฆ์และการเก็บรักษา โดยชี้ให้เห็นว่าการใช้ หรือการให้ของที่ไม่มีความจำเป็นต่อสงฆ์นั้นจะต้องมีการวัดและเก็บรักษาอย่างถูกต้อง นอกจากนี้ยังพูดถึงการกลับคืนของสิ่งของที่ได้มา และการจัดการในกรณีที่มีการเผาบ้าน ซึ่งจะไม่ควรนำออกไปร่วมไม่น้อยไปกว่าที่กันได้.

หัวข้อประเด็น

-การใช้ไม้ไผ่ในการสงฆ์
-การจัดการทรัพย์สินภายในวัด
-การรักษาของในสงฆ์
-กฎระเบียบในการใช้งานไม้ไผ่

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ประโยค - จุดดินสนิทปลายสากกา อรรถธนพระวันวิ จุลวรร วรรณา - หน้าที่ 570 อันนี้ เชื่อและพวงเป็นต้นเหล่านั้น เป็นของที่คนเหล่าใดควร, ชนเหล่านี้จะยิ มไปด้วยครณีนิยมของตน ไม่ควรหวั่นหาม. ไม่ไผ่ชนิดใดชนหนึ่ง โดยที่สุดชมบขนาดเท่ามีไม้ ยาว ๘ นิ้ว ที่เขาวาดสงง หรือที่เกิดในธรณีมันซึ่งสงมีรักษาปกครอง ไว้ เป็นครุภัณฑ์. เมื่อภารงานของสงัสและการงานที่เจ็ดกลามเสร็จแล้ว แมไม่ไผ่แน่น เหลือ จะใช้ในการงานเป็นส่วนตัวบุคคล ก็ควร. ก้อในกันนะ คือ ไม่ใช่ของเช่นนี้ คือ กระบอกน้ำมันบ้าง บาทหนึ่ง ไม่เท่า คานรองเท้า คันร่ม ร่ม เป็นของแจกกันได้. พวกชาวบ้านผู้ถูกไฟไหม้เรือนฉวยเอาไป ไม่ควรหาม. เมื่อภิทจะถือเอาไม้ไผ่ที่สงรักษาปกครอง ต้องทำการวัดคู่ที่เท่ากัน หรือเกินกว่า โดยที่สุดคงติดกรรม แม้ด้วยตราชั่งมีราคาเท่าไรน. แล้วจึงถือเอา. เมื่อจะไม่ทำกิจกรรมเอาเท่า ต้องใช้สอยในวัดนั้นเท่านั้น. ในเวลาที่จะไป ต้องเก็บไว้ในที่อยู๋ของสงก่อน จึงค่อยไป. ภิกษุผู ถือเอาไปด้วยความหลงลืม ต้องส่งคืน. ไปสู่ประเทศอื่นแล้ว พึงเก็บไว้ในที่อยู๋ของสงในวันที่ไปรับเข้า. หญิงนั้น คือ หญิงชนิดใดชนิดหนึ่ง ที่ออกจากหญิงมุ่งกระด้างและหญิงมองโล่ง. ที่ในที่ใด ไม่มาหญิง, ในที่นั้น เขามุงด้วยไปไม้, เพราะฉะนั้น แมไปไม่ก็ส่งเคาะหัวเหมือนกัน. ๑. สุกานุกทุก เข็มไม้ (สำหรับเข็มของใหญ่ เช่นใบเรือ) ไม่กลัด (?)
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More