การจัดการไม้ไผ่ในสงฆ์ : หน้า 162/270

ประโยค - จุดดินสนิทปลายสากกา อรรถธนพระวันวิ จุลวรร วรรณา - หน้าที่ 570 อันนี้ เชื่อและพวงเป็นต้นเหล่านั้น เป็นของที่คนเหล่าใดควร, ชนเหล่านี้จะยิ มไปด้วยครณีนิยมของตน ไม่ควรหวั่นหาม. ไม่ไผ่ชนิดใดชนหนึ่ง โดยที่สุดชมบขนาดเท่ามีไม้ ยาว ๘ นิ้ว ที่เขาวาดสงง หรือที่เกิดในธรณีมันซึ่งสงมีรักษาปกครอง ไว้ เป็นครุภัณฑ์. เมื่อภารงานของสงัสและการงานที่เจ็ดกลามเสร็จแล้ว แมไม่ไผ่แน่น เหลือ จะใช้ในการงานเป็นส่วนตัวบุคคล ก็ควร. ก้อในกันนะ คือ ไม่ใช่ของเช่นนี้ คือ กระบอกน้ำมันบ้าง บาทหนึ่ง ไม่เท่า คานรองเท้า คันร่ม ร่ม เป็นของแจกกันได้. พวกชาวบ้านผู้ถูกไฟไหม้เรือนฉวยเอาไป ไม่ควรหาม. เมื่อภิทจะถือเอาไม้ไผ่ที่สงรักษาปกครอง ต้องทำการวัดคู่ที่เท่ากัน หรือเกินกว่า โดยที่สุดคงติดกรรม แม้ด้วยตราชั่งมีราคาเท่าไรน. แล้วจึงถือเอา. เมื่อจะไม่ทำกิจกรรมเอาเท่า ต้องใช้สอยในวัดนั้นเท่านั้น. ในเวลาที่จะไป ต้องเก็บไว้ในที่อยู๋ของสงก่อน จึงค่อยไป. ภิกษุผู ถือเอาไปด้วยความหลงลืม ต้องส่งคืน. ไปสู่ประเทศอื่นแล้ว พึงเก็บไว้ในที่อยู๋ของสงในวันที่ไปรับเข้า. หญิงนั้น คือ หญิงชนิดใดชนิดหนึ่ง ที่ออกจากหญิงมุ่งกระด้างและหญิงมองโล่ง. ที่ในที่ใด ไม่มาหญิง, ในที่นั้น เขามุงด้วยไปไม้, เพราะฉะนั้น แมไปไม่ก็ส่งเคาะหัวเหมือนกัน. ๑. สุกานุกทุก เข็มไม้ (สำหรับเข็มของใหญ่ เช่นใบเรือ) ไม่กลัด (?)