การปฏิบัติของพระภิกษุเกี่ยวกับจีวรและปัจจัย : หน้า 140/270

ประโยค - จุดฉนัดปาล สาคริกรณ์ ธรรมอภินิหาร พระเวช วิวรรธ วรรณา - หน้า 548 อันทึ่ง มีลามาก, ภิกษุผู้อู ได้ไตรจีวร ๑๐ หรือ ๑๒ สำรับ; พิง แบ่งจีวรนั้น เฉลี่ยในอาวาสอื่น ๆ ที่ไม่มีลามา ให้ภิกษัทหลายแม่ เหล่านี้คืออกี้" ฝ่ายพระมหาภูมิตนเถระกล่าวว่า "ไม่ควรทำอย่างนั้น อัน ชนนทหลาย ถวายปัจจัยแก่เพื่อประโยชน์แก่การบำรุงอาวาสของตน; เพราะฉะนั้น ภิกษุเหล่าอื่นพึงเข้าไปนับรวบที่มีลามากันนั้น แต่ถ้า พระเถระในบริเวณที่มีลามากบั้น คัดค้านว่า "ผู้มีอายุ ท่าน จงอย่าให้ภิกษุทั้งหลาย ถือเอาของนั้น จงทำตามคำที่พระผู้มีพระภาค ทรงอนุศาสน์ไว้; จริงอยู่ พระผู้มีพระภาคได้ตรัสไว้ว่า "ภิกษุทั้งหลาย เรอนุญาตให้ภูมิผู้เสนาสนากาปะ ให้ภิกษุทั้งหลายถือเนานะ ด้วยจำนวนบิรณ; ภิกษุสนานคาหาปะกะ ไม่ควรงดเพราะคำ คัดค้านของพระมหาเถระนั่น พึงว่ากว่า "ท่านภูมิญฺิญ ภิกษุมัค ปัจจัยนี้น้อย ควรจะทำความสงเคราะห์" ยนท่านให้อยนิยนอมแล้ว พึง ให้ภิกษุทั้งหลายถือเอาที่เดียว คือ ภิกษุได้รับสมมติแล้ว เมอจะให้เอา พิงไปพาะ มาถกะ แล้วกล่าวอย่างนี้ว่า "ท่านผู้จิญ เสนาสนะถึงแก่ท่าน, ท่านจงถือเอาปัจจัยดังกล่าว" ท่านกล่าวว่า "ผู้มีอายุ ปัจจัยของสกฺล โน้น และเสนาสนะโน้น ถึงแก่เราหรือ?" พิงกล่าวว่า "ถึงอรบ ท่านจงถือเอาสนาสนะนั้น." ท่านกล่าวว่า "ผู้มีอายุ เราถือเอโลนะ:" อย่างนี้ เสนาสนะเป็นอันท่านถือเอาแล้ว ๑. จุด ทุติย. ๑๒๓