การปริวาสกิจวัตถุในพระวินัย : หน้า 27/270

ประโยค- จุดกสิลิกสมัดป่าสักกา อรรถถกพระวินัย อุตรรว วรณา - หน้า ที่ 435 และในปริวาสกิจวัตถุกนี้ ภิกขุควรแก่ลายปฏิสันถานเป็น ต้น พึงทราบว่า ตั้งอยู่ในฐานะของภิกขัตต์ของปริวาสกิญจเป็นต้น. วิญาณในคำว่า ปาริฑกสมุตติว่า ภิกขุวณฺณ ปรัวล นี้ พึงทราบดังนี้ :- การที่ส่งทำปริวาสกิจวัตถุให้เป็นที่ ๔ ทำกรรมมีให้ปริวาส เป็นต้น แก่นั้นและกัน ยอมใช้ไม่ได้โดยแท้ ในกรรมมีให้ปริวาส เป็นต้น เหล่านี้เท่านั้น ที่ปริวาสกิจวัตถุนี้เป็นคุณประโยชน์ไม่ได้, ใน สงฆ์กรรมที่เหลือ เป็นได้ และเมื่อคณะไม่ครบ พึงให้ปริวาสกิจวัตร เก็บวัตรแล้วจึงทำให้เป็นคุณประโยชน์แก่เนน. ปริวาสกิจวัตถุกลา จบ. [ว่าด้วยปริวาส] [๒๓๕] ก็แก่ เพราะได้พบัดกดังนี้ พระอุบาลีเถระผู้ทรงวินัย ผู้อยู่ ณ ที่นี่ จึงได้เกิดการรำพึงอย่างนี้ว่า "วัตรสำหรับภิกขุผู้ยู่ ปริวาส พระผู้มีภาคทรงบัญญัติว่า มัทนวา รัตติเทว ย่อมมีด้วยเหตุเท่าไรหนอ ?" ท่านจึงเข้าเผาพระผู้มีภาคคาลามเนื้อความนั้นแน่ะว่า แม้พระผู้มี พระภาคก็ได้ทรงยกย่นแก่นั้น. เพราะเหตุนัน พระธรรมสังกาจารย์จึงกล่าวว่า อด โอ อายุสมุา อุปิลิ ลปะฯ รตติอญฺญาต จงนี้. ใน ๓ อย่างนั้น ที่ชื่อว่า การอยู่ร่วม ได้แก่ การอยู่ด้วยกัน ที่พระผู้มีภาคตรัสไว้โดยยิ้มม้เป็นต้นว่า "ในทีมุ่งอันเดียวกันกับ