อุฏฐานสมณคุณสากล: อรรถกถาพระวินัย : หน้า 39/270

ประโยค - อุฏฐานสมณคุณสากล อรรถกถาพระวินัย อจรณะ - หน้าที่ 447 อันปิฏ [๓๐๑] อมนี้ อาบัติที่ภูมิคือผู้ไม่อา คือ ไม่สามารถจะบอก หรือ จะไป จะมีความสำคัญว่า ตนอาจจะตาม มีความสำคัญว่า ตนไม่อาจอำตาม ปีนี้ ไม่มีอันปิดแก้ ข้อว่า "เป็นผู้ใดจะปิด และปิดไว้" นี้ ทั้งนั้น แต่คำภิษฎุทอธุลว่า "เราจักปิด" ครั้งในปุรธต หรือปัจจากัต หรือในนามทั้งหลาย มีปัญญาเป็นต้น หยั่งลงสู่อธรรมน บอกเสภายในอรรถนันเอง; ภูฏูนี้ อ๋อว่าผู้ใดจะปิด แต่ไม่ปิด. แต่เมื่อภิษฎุใดอยู่ในสถานไมภิษฎุ ต้องอาบัติแล้ว คอยความมาแห่งภิษฎุผู้เป็นสภากัน หรือไปสู่อำนาจของภิษฎุผู้เป็นสภากันอยู่ ล่วงไปถึงเดือนก็ดี เดือนหนึ่งก็ดี ภูฏูนี้ ชื่อว่าปิด ทั้งที่ไม่ประสงค์จะปิด, แม้อนึ่งก็ที่ไม่เป็นอันปิด. ฝ่ายภิษฎุผูพอต้องเข้าแล้ว รีบหลีกไปสำนักภิษฎุผู้เป็นสภากัน กระทำให้แจ้งเสีย เหมือนบูรณะเหยียบไผลนะนั้น; ภูฏูนี้ชื่อว่า ผู้ไม่ประสงค์จะปิด ทั้งไม่ปิด. แต่ถ้าแม้นก็ภิษฎุเป็นสภากันแล้ว แต่ไม่อา เพราะกระดก ว่า "ผู้เป็นอุปชาลของเรา" หรือว่า "ภิษฎูนี้เป็นอาจารย์ของเรา" อาบัติเป็นอันปิดแก้. จริงอยู่ ความเป็นอุปชาลเป็นต้น ไม่เป็นประมาณในการบอก อาบัตินี้, ข้อภิษฎุไม่ใช่ผู้มีวรรณะเป็นสภากันเท่านั้น เป็นประมาณ เพราะเหตุนี้ ควรบอกในสำนักภิษฎุ ซึ่งไม่ใช่ผู้มีวรรณะเป็นสภากัน.