พระวินัยและนโยบายเกี่ยวกับเสนาสนะ : หน้า 171/270

ประโยค - จุดคตสมดุลปาสากา อรรถถคพระวินัย อุจวรร วรรณา - หน้าที่ 579 ภิญญูพุให้เสมอ แสดงทางเดินในที่มีงิษทาง, สงไม่เป็นใหญ่ในที่นั้น. [ว่าด้วยสิทธิแห่งภามิภาค] ในขว่า เอก วรสยุธ นี้ มีความว่า ในสถานที่ให้บรรรมดี ในสถานที่ถึงตามลำดับพรษา กภิญญูผู้ซ้อมแซมปรารถนา เสนานะใด ย่อมได้เสนาสะนั้น, เราถอนุญาติให้ถือเอาเสนาสะนั้นที่ดีแห่งหนึ่ง. ข้อความ - ปริโมลิตร ปกฤติ ตุตสว ตำวามว่า เมืออภกู นั่งกลับมาจำพระอิก เสนานะนั้น เป็นของเธอเท่านั้น ตลอดภายในพรษา. แต่เมื่อเธอไม่มา สัทวิวิธาริการเป็นต้น จะถือเอาไมได้. บทว่า นาฏิรณูมี ความว่า มิิความว่า ภกูทั้งหลายไมลำ่าน (เสนานะ) ไปใชในที่อื่น. บทว่า คุตตุตฤถยะ มีความว่า เราอนุญาติให้บนเสนาสะ มีเตียงและตั้งเป็นต้น ในที่อุ่นนั้นไปในที่อื่น เพื่อประโยชน์แก่ความมั่นคงสนานะนั้น, เพราะเหตุนี้ เมื่อเกิดนำไปในที่อื่นแล้วใช้ลอยเป็นสงบบริโกล (๒๕๕) เสนานะนั้นเสียหายไป ก็เป็นอันเสียหายไปด้วยดี, เก่าไป ก็เป็นอันเก่าไปด้วยดี, ถ้าเสนานะนั้น ยังไม่เสียหาย พึงเก็บงำไว้ตามเดิมอีก ในเมื่อท่านนั้นได้ปฏิสังขรณ์เสร็จแล้ว, เมื่อกินุใช้สอยเป็นเครื่องใช้ส่วนตัว เสนานะนั้น เสียหายไปก็ คือว่า เสียหายไปด้วยดี, เก่าไปก็ เป็นสินใช้. เมื่อท่านอื่นนั้น ได้ปฏิสังขรณ์เสร็จแล้ว