จุดดลสมดุลของป่าสงกาในพระวินัย : หน้า 155/270

ประโยค - จุดดลสมดุลของป่าสงกา อรรถถกพระวินัย อุตรรว วรรณะ - หน้า 563 สวนมะพร้าวของสงฆ์อยู่ใกล้ ท้งพวกกับปิยากรกินเสมอมาก กว่ามาก แม้ที่ไม่ได้กินก็ต้องชักออกให้ค่าจ้างเกือบเสีย นำมาถวาย น้อยเต็มที ส่วนคนเหล่านี้ที่อยู่ในบ้านซึ่งไม่ใกล้สวนนี้ มีสวนอยู่ใกล้ตัว เขาเข้าไปหาสงของของคนแลกเอาสวนนี้ สงผึ้งปองโลกนว่า "สงมี้เห็นชอบ" แล้วรับเขา [๒๗๒] ถึงแม้ว่าสวนของพวกกิญญีดตับไม่ดังพันดับ สวน ของชาวบ้าน มีต้นไม้หว่ร้อย (ถ้ามากกว่า) ก็ไม่ควรเลยว่า "สวนของท่านเล็ก" เพราะว่าสวนนี้เล็กจริง แต่ที่แท้สวนนี้ ย่อมให้ผลมากกว่าสวน外จากณนี้ ถึงแม้ว่าสวนนี้จะให้ผลเท่า ๆ กัน แต่ยังนั้นจะยอมรับ ด้วยมู่หมวา "สามารถปีโภคได้ทุกชนะที่ต้องการ" ก็วร แต่ถ้า สวนของพวกชาวบ้านมีต้นไมมกว่าฝ่า" ถ้าเขาบอกว่า "สวนที่เกิน เลยไป จงเป็นบุญของพวกข้า เจ้าข้าจำอยสง." สมควรให้กิญญี สงให้รามแล้วจรซีรไป ต้นไม้ของพวกกิญญีมีผล ต้นไม้ของพวกชาวบ้านยังไม่ทัน ผลดผล พึ่งอมรับแท้ ด้วยเสียงเห็นว่า "ต้นไม้ของพวกชาวบ้าน ยังไม่ผลดผลจริง แต่ไม่นานก็จำผลดีผล" ต้นไม้ของพวกชาวบ้านมีผล ต้นไม้ของพวกชาวบ้านยังไม่ทัน ผลดผล พึ่งกล่าวว่า "ต้นไม้ของพวกท่านมีผลมิใช่หรือ?" ถ้า