ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - จุดดลสมดุลของป่าสงกา อรรถถกพระวินัย อุตรรว วรรณะ - หน้า 563
สวนมะพร้าวของสงฆ์อยู่ใกล้ ท้งพวกกับปิยากรกินเสมอมาก
กว่ามาก แม้ที่ไม่ได้กินก็ต้องชักออกให้ค่าจ้างเกือบเสีย นำมาถวาย
น้อยเต็มที
ส่วนคนเหล่านี้ที่อยู่ในบ้านซึ่งไม่ใกล้สวนนี้ มีสวนอยู่ใกล้ตัว
เขาเข้าไปหาสงของของคนแลกเอาสวนนี้ สงผึ้งปองโลกนว่า
"สงมี้เห็นชอบ" แล้วรับเขา
[๒๗๒] ถึงแม้ว่าสวนของพวกกิญญีดตับไม่ดังพันดับ สวน
ของชาวบ้าน มีต้นไม้หว่ร้อย (ถ้ามากกว่า) ก็ไม่ควรเลยว่า
"สวนของท่านเล็ก" เพราะว่าสวนนี้เล็กจริง แต่ที่แท้สวนนี้
ย่อมให้ผลมากกว่าสวน外จากณนี้
ถึงแม้ว่าสวนนี้จะให้ผลเท่า ๆ กัน แต่ยังนั้นจะยอมรับ
ด้วยมู่หมวา "สามารถปีโภคได้ทุกชนะที่ต้องการ" ก็วร
แต่ถ้า สวนของพวกชาวบ้านมีต้นไมมกว่าฝ่า" ถ้าเขาบอกว่า "สวนที่เกิน
เลยไป จงเป็นบุญของพวกข้า เจ้าข้าจำอยสง." สมควรให้กิญญี
สงให้รามแล้วจรซีรไป
ต้นไม้ของพวกกิญญีมีผล ต้นไม้ของพวกชาวบ้านยังไม่ทัน
ผลดผล พึ่งอมรับแท้ ด้วยเสียงเห็นว่า "ต้นไม้ของพวกชาวบ้าน
ยังไม่ผลดผลจริง แต่ไม่นานก็จำผลดีผล"
ต้นไม้ของพวกชาวบ้านมีผล ต้นไม้ของพวกชาวบ้านยังไม่ทัน
ผลดผล พึ่งกล่าวว่า "ต้นไม้ของพวกท่านมีผลมิใช่หรือ?" ถ้า