อรรถกถาพระวันอุดรรรรรรณ : หน้า 20/270

ประโยค - จุดดื่มนมัสการสักกา อรรถกถาพระวันอุดรรรรรรณ – หน้าที่ 428 ฉันนี้ เมื่อเนื้อหน่ายต่อการนั่งบนอาสนะสุดท้ายในโรงอาหารเป็นต้น ไม่ควรสมาทานแม้ซิญปาปาติครูง์ แต่ไม่มีการห้ามแก้ภิญญูผู้อื่น บานว่า น จ ดปูปุจฉา มีความว่า ไม่ควรให้นับผ้าปาด ออกไป เพราะเหตุว่าว่า “เราเป็นผู้อาหารอันนำไปแล้วนั่งฉันอยู่ใน ภูติที่อย่างนั้นแล จันบารตีรได้ คือว่า รัตตินาถ พิงมีแกเราผู้ไปเห็น ภิญญานในบ้านแล้วไม่บอก.” บานว่า มามิ ชานิสู มีความว่า เธอไม่ได้แม้เพื่อให้สามเม่น หงุดฉันทีวี ด้วยอัศจัยซึ่งว่า “แม้ก็รูปเดียว จงอย่ารู้จัก เรา,” คือพิงเข้าบ้านเพื่อฉันทานนั่งเอง แต่ปริวิสิกิภุญย์ อาพาธ หรือผู้นาาขายาในนาครราม และกิจของอาจารย์ชูโชฌมฺ เป็นต้น ควรอยู่ในภูติที่อยู่อย่าแท้ หากภิญญาหลายร้อยรูปที่อยู่ในบ้าน ไม่สามารถจะบอกได้ ควรไปยังคามกวาสแล้วอยู่ในที่แห่งภูมิั้นเป็น สถกกัน. [๒๙] แม่เป็นอาคันตุกะม้าจด์วัดบางตำบล ก็พึงบอกภิญญู ทั้งหลายไว้วันั้น. ถ้าหนี้ภิญญูทั้งหลายอยู่ในที่เดียวกัน พึงอธิบาย ในที่เดียวกันทีเดียว ถภิญญูทั้งหลายแยก ๆ กันออกตามโคนไม่นันต้น, พึงไปบอกในกนั้น ๆ เมืองอใจไปบอก เป็ฯรัตตินาถด้วย เป็นทุกข้อ เพราะวัตถุก็ด้วย ถ้าค้นไม่พบบางพวก เป็นแต่รัตตินาถ ไม่เป็น ทุกกุฎูเพราะวัตถุก. บานว่า อานาคตุตถุสู มีความว่า พึงบอกแต่ภิญญูอาคันตุกะรูปเดียว