การแจกเนยใสบในพระวินัย : หน้า 215/270

ประโยค - จุดดอกสัมปะทา สาทิกา อรรถฏพระวินัย อุดวรร วรรณา - หน้าที่ 623 ส่วนที่ ๒ ไป เนยใสบเป็นของที่ทยเข้าไปสู่บรราสัมบแล้วให้ในที่ใด ที่หนึ่ง เนยใสบทั้งหมด พึงแจกในที่ประชุมเท่านั้น ในสำนักใด มีภิฏุก ๑๐ รูป และเหมือนเนยใสบในนั้น อันหยาก ถวาย ๑๐ หมื่นเหมือนกัน ในสำนักกัน พึงแจกกันรูปละหมื่น เนยใสบมีมือเดียว ภิกขุมี ๑๐ รูป พึงแยกออกแล้วให้ถือเอา ถ้าอง ภิกขุเหล่านั้นถือเอาว่า “เนยใสบทั้งหมดตามที่ตั้งอยู่และ ยอมถึงแก่พวกเรา” ดังนี้ เนยใสบเป็นอันถือเอาไม่ชอบ ย่อมเป็น ของสงฆ์ในที่ซึ่งตนไปแล้ว ๆ ที่ดีวา แต่ว่า ภิกขุเอกหมอ เทนายโลงในชนะหน่อยหนึ่งแล้ว กล่าวว่า “เนีงแก่พระมหาเถระ ที่เหลือถึงแก่พวกเรา” ดังนี้แล้ว กลับใส่เนยใสบลงในหนองนั่นเอง ถือเอาไปตามต้องการ ควรอยู่ ถ้าว่า เนยเป็นแพ้ง แม้จอเป็นรอยถือเอาด้วยคำว่า “ส่วนอื่น จากอุที่ขิด ย่อมถึงแก่พระมหาเถระ ส่วนที่เหลือถึงแก่พวกเรา” ดังนี้ ย่อมเป็นอันถือเอาชอบ ในภิกษุและหมอแสบ แม้หย่อนหรือเกินกว่ากำหนดดังกล่าว แล้ว ครับแบ่งกันโดยขอบนั่นแหละ ก็ถือว่า องมียอยู่เดี่ยว เนยใส่ ก็มีอยู่หมัดเดียว ภิกษุนี้จะตรีงแล้วถือเอาด้วยคำว่า “นี้ถึงแก่ เรา” ดังนี้ก็ ควรอยู่ มะฉะให้ถึง (แก่นด) ทะน้อย ๆ อย่างนี้ ว่า “นี้ส่วนที่ ๑ ถึงแก่เรา นี้ส่วนที่ ๒” ดังนี้ ก็อต. แม้ในกลัชสะ ที่เหลือมิอยู่บน้อยเป็นต้น ดังนี้ แต่ว่า รอยขีดไม่คงอยู่ในนํ้ามันงาเป็นต้นที่ใสด น้ำมันงาเป็นต้น