การนุ่งห่มในสังคมภิกษุ : หน้า 108/270

ประโยค- จุดดอกไม้ป่าสักกา อรรถถกพระวินัย อุดวรร วรรค 2 - หน้าที่ 516 ไม่ควรแก้ภิษ ทั้งผู้อาพฺพ ทั้งผู้อื่นถาง ภิกษุทั้งหลายผู้อาศัยเดินทาง ยกมาขวัญ ๑ หรือ ๒ ข้างขึ้นเหนือบนนั่ง หรืออยู่ผ้ากาสะผีน ๑ อย่างนั้น ไว้ข้างในแล้ว นุ่งอีกผ้ัน ๑ ทับข้างนอกแม้ฉันใด การนุ่งห่มเห็นบนนั้นทั้งหมด ไม่ควร ฝ่ายภิกษุอาพฺพ จะนุ่งโจงกระเบนผ้ากาสะวะ ไว้ข้างใน แล้วนุ่งอีกผืน ทับข้างนอก ก็ได้. ภิกษุไม่อาพฺพ เมือจะนุ่งผ้า ๒ ผืน พึงซ้อนกันเข้าเป็น ๒ ชั้น นอกจากนี้ด้วยประการอย่างนี้ พึงวินการนุ่งทั้งปวงท่ีพระผู้พระภาคทรงห้ามในบททุกวาทกุณบถนี้ และที่พระอรรถกาถอยห้ามในสยบ-วณฺณนา ปกติให้ได้มณฑล ๓ ปราศจากวิการ นุ่งให้เรียบร้อย. เธอเมื่อทำให้การอย่างใดอย่างหนึ่ง ไม่พ้นทุกกุฎ. [๒๕๐] การที่ไม่ห่ม ดังกลางของคุฬัสสทิพ์ที่รงห้ามไว้อย่างนี้ ว่า "ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงห่มอย่างคุฬัสส" ดังนี้ หม่ำจัดมุมทั้ง ๒ ให้สมกัน ชื่อว่า ห่มเรียบร้อย. การห่มเรียบร้อยนั้น อันภิญฑูพึงห่ม. ในการห่มดังคาถาสัดและการห่มเรียบร้อยนั้น การห่มอย่างใดอย่างหนึ่ง ที่ผ่านมาแล้วโดยประการอื่น จากลักษณะที่เรียบร้อยมือเทอย่างนี้ คือ ห่มผ้าขาว ห่มอย่างบริพาชก ห่มอย่างคนที่ใช้ผ้า ผืนเดียว ห่มอย่างนักเลง ห่มอย่างชาววัง ห่มคลุมทั้งตัวดังคุณบุคดิ ฝุ่นเดียว ห่มอย่างนักเลง ห่มอย่างชาววัง ห่มคลุมทั้งตัวดังคุณบุคดิ ผู้ใหญ่ ห่มดังชาวนาเข้ากระท่อม ห่มอย่างพราหมณ์ ห่มอย่างภิกษุ ๑. สนฺนฺทตุ. ทุติย. ๔๕๒.