ศึกษาประโยคและความหมายในพระวินัย : หน้า 95/270

ประโยค - จุดดุดิษณ์ปลาสากา อรรถถภะพระวินัย อุตวรรค วรรณา - หน้า ที่ 503 แม้จุนแห่งสิลา เรียกว่า ผงหิน ความว่า เราอนุญาตให้บรรจุ ให้เต็มด้วยผงสิลา นั่น สองบทว่า มฤคสุภณ สาเรดิ มีความว่า เราอนุญาตให้ พอก (เข็ม) ด้วยขี้ผึ้ง สองบทว่า สริตมุติ ปริฉัจจติ มีความว่า ขี้ผึ้งที่พอกไว้วันนั้น แตกกระจาย บทว่า สริตสปฏิภูติ ได้แก่ ผ้าห่อผึ้ง คือ ฝึกมิค ในกรณีที่กล่าวว่า และฝึกมิคอุดโลมตามผ้าห่อผึ้งมันนั้น [ว่า ด้วยไม้สะคัง] ไม้สะคังนั้น ได้แก่ แม่สะคังบ้าง เสื่อหวายหรือเสื่อลาแผน อย่างใดอย่างหนึ่ง ที่จะพุงในแม่สะคังมันบ้าง เชือกผูกไม้สะคังนั้น ได้แก่ เชือกสำรับผ้ารัดวิธีไม่สะคัง เมื่อเย็บจิว ๒ ชั้น สองบทว่า กรีน นปุปโตติ มีความว่า ไม้สะคังที่ทำตามขนาด ของภูมิที่สูง จิรของภูมิที่ต่ำ เมื่อจกลาดนไม้สะคังนั้น ย่อมไม่ พอ คือหลวมอยู่ภายในนั้น อธิบายว่า ไม่ถึงไม้บอสะคัง บทว่า ทนุทกิรินิม มีความว่า เราอนุญาตให้ผู้มีสะคังอื่นตาม ขนาดของภูมิที่นิวบนี้ ในท่ามกลางแห่งแม่สะคังวันนี้ บทว่า วิกลิ ได้แก่ การพับชายโดยรอบแห่งเสื่อหวายทำให้ เป็น ๒ ชั้น พอได้ขนาดกับกระสะคัง