อรรถถกพระวินัย อุตรรควรรค : หน้า 209/270

ประโยค - จุดดื่มด่ำปลาสากา อรรถถกพระวินัย อุตรรควรรค วัตรา - หน้าที่ 617 ภิญญูผู้ฉันด้วยตั้งใจว่า "เราจักไป" ตลอดวันนี้ไปไม่ได้ เพราะกรณียะอะไร ๆ ก็ดาม, แม้ในวันรุ่งขึ้นจะฉันก็ควร เพราะยังมี อุตสาหะ(ที่จะไป) ในมหาปฐวีแก้ว "เมื่อออกญฉันไว้ว่า "จักไป" ฉันเสร็จแล้ว พวกโจรดำทางเสียก็ดี, น้ำหลากมากก็ดี, ฝนตกก็ดี, หมูเกวียนยังไม่ไป ก็ดี, เธอผู้ยังมีอุตสาหะ พึงฉัน. อันภิญญูผู้ดูอยู่ในทะเลนั่น จะฉัน ๒-๓ วันก็รวดร้าว. แต่ภิญญู๋กล่าวว่า "จักไป" จักไป" ย่อมไม่ได้เพื่อฉัน. คลานภัตเล่า ถ้ามีพอแก่ภิญญูผู้อยู่จะฉัน ๒-๓ วัน ก็พอจะให้พอแก่อื่น. ภิญญูอาพาธรูปหนึ่ง ท่วงทีเหมือนคนไม่มีโรค ยังอาไปในบ้านได้, รูปหนึ่งไม่อา รูปอีกชื่อภูพักรานัก. พึงให้คลานภัตแก่รูปหลังนั้น ในคลานภัต ไม่มีกำหนดว้น, ภิกษุผู้อาพาธี้ฉันตลอดเวลาที่โรคยังไม่สงบ เมื่อไม่ฉันโกะนะที่สบาย จะยังอัตภาพให้เป็นไปไม่ได้. แต่ในกาลใด เมื่อภิญญูผู้พึงฉันมันในเมื่ออายุใคร, หรือภัททีระคน [๒๑] โรก็ไม่กำริบ, จำเหตุใกล้คลานนั้นไป ไม่พิษ