การแต่งกรรมวาจาในพระพุทธศาสนา : หน้า 48/270

ประโยค - จุดตลับมณีดา อุปฺมนานามญฺ สงฆ์พึงแต่งกรรมวาจาให้เหมาะ ให้มาตในบทที่ได้และ มีได้บังปวง และพึงแต่งกรรมวาจาให้เหมาะสมเน่นนั้น และ กระทำพานแก้กุไม่ผู้ประพฤติกรรมินัตแล้ว แต่พานในบทนี้ พระผู้พระภาคตรัสด้วยอำนาจอางอัตติ ตัวเดี่ยว [๒๙] มานติใด อันสมงอมให้ในที่สุดแห่ง อาบิทิพิดใร ด้วยประกุอย่างนี้ มานนี้ชื่อว่า ปฏิจฉนมนมัค ตามที่กล่าวแล้วอย่างนี้ บันฑิตพิพทธว่าระปฏิจฉนมนปิราส และปฏิจฉนนมณี พระผู้พระภาคตรัสในบทนี้ ด้วยกรรมวาจา สำหรับประกอบเป็นตัวอย่างเดียวเท่านั้น (ด้วยอำนาจแห่งอาบัติ ตัวเดี่ยว) ข้าพเจ้ากล่าวถึงปฏิมมนาคและสมมมนมานต์ ในที่สุดแห่ง ปริวาสกาที่เหลือ [สุขติปริวาส] ปริวาสที่เหลือ ๒ อย่าง คือ สุขัณฑปริวาส ๑ สมโภน- ปริวาส ๑ ในปริวาส ๒ อย่างนั้น ที่ชื่อสุขัณฑปริวาส ได้แก่ ปิวาส ที่ทรงอนุญาตในเรื่องนี้ว่า เตน โซ ปน สมเยน อนุญติโย ภิกขุ สมพุทธา สมาทิสสลา อนุปฺปนฺโท โธ่, อนุปฺปนฺโท- ปิยตุ น ชานาติ รตฺตปริยเนตุ น า ชานาติ ดังนี้ ในที่สุด