ข้อกำหนดในการทำหมอนและชนิดของนุ่น : หน้า 118/270

ประโยค - จุดดสมันดปาสากะ อรรถกถาพระวันจูอจรรา - หน้าที่ 526 แต่ฉันมาถึงฟูกแล้ว นุ่นนั้น แม้ทุกชนิด ท่านกล่าวว่า "เป็น นุ่นที่ไม่ควร." และจะควรในการทำเผนเฉพาะนุ่นนั้นอย่างเดียว หามได้ แม้ชนแห่งทุกชนิด มีงูและกุ่งเป็นต้น และแห่ง สัตว์ ๕ เท่าทุกชนิด มีสีเทาเป็นต้น ก็ควร. แต่ดอกไม้ชนิดใดชนิดหนึ่ง มีดอกประดับและดอกพิกุล เป็นต้น ไม่ควร. [๒๕๖] เฉพาะใบเตร่สร้างล้วน ๆ ที่เดียว ไม่ ควร, แต่ไป ควรอยู่ แต่มุ่นคือชนสัตว์เป็นต้น ๕ อย่าง ที่รง อนุญาตสำหรับฟุก ก็ควรในการทำหมอน. [ว่าด้วยหมอน] ในกรณีกล่าวว่า "บทว่า อทุตฺตวาอภิฺกนิ" มีความว่า ชน ทั้งหลายยอมทอดกายตั้งแต่นั้นจนถึงสิริระฆะบนหมอนเหล่าใด หมอน เหล่านั้น ชื่ออำมิประมาณถึงกาย. หมอนที่ฉวดว่า ได้บนดักบศิระ คือ ด้านกว้าง เมื่อวัดในระหว่างมุมทั้ง ๒ เว้นมุมหนึ่งเสียในบรรดา ๓ มุม ได้เพียง ๑ กับ ๔ นิ้ว ตรงกลางได้คำมาหนึ่ง ส่วนด้านยาว ยาวคอดคับ หรือ ๒ ซอก." นี่เป็นคำกานดอย่างสูงแห่งหมอนซึ่งได้บนดักบศิระ. กว้างเกิน กว่ากำหนดนี้ขึ้นไป ไม่ควร. ตำลาม ควร. หมอน ๒ ชนิด คือ หมอนหนุนศิระ และหมอนหนุนเท้า ควรแก่กุงผู้ไม่อาพารักษ์. กุงเทพอุฬาวจะวางหมอนหลายใบแล้ว ปุกเครื่องลากข้างบนแล้วนอน ก็ควร. อันนี้ พระปุสสเทเกะกล่าวว่า "นุ่นที่เป็นก้นปิยะ ๕ อย่าง