อรรถกถาพระวินัย: การไม่พึงทะเลาะกันในสงฆ์ : หน้า 18/270

ประโยค - จุดbestosสันดานกาสักกา อรรถกถาพระวินาย อุตวรร วรนา - หน้าที่ 426 พูดคะท่าน," คือไม่พึงโจษด้วยวัตถุหรืออายัฏิ ไม่พึงให้ภาษผู้อื่นให้ การด้วยคำว่า "นี้เป็นโทษของท่านหรือ ?" บทว่า น ภิกขุ ภูมิโน สัมปุตพุมีความว่า ไม่พึงช่วยกันและกันให้ทำความทะเลาะ บทว่า ปรุโต มีความว่า เป็นสงฆะแรไม่ควรไปข้างหน้า คือ พิงละการไปกลั่นแกล้งเสีย ๙๑ ศอก ไปตามลำพัง. แม้นการนั่งก็มีนัย เหมือนกัน. อธนะที่อัจฉคว่าศึกท้าของสงฆมวกา ในโรงอาหารเป็นต้น ชื่อว่า อธนะสุดท้าย, อธนะสุดท้ายนี้ ควรให้แก่ภริศิกถิกุณ่ง, เธอ พิงนั่งบนอธนะนั้น สุดท้ายของที่นอนทั้งหลาย ได้แก่เตียงที่เลาะว่าตั้งทั้งหมด ชื่อว่า ที่นอนสุดท้าย. จริงอยู่ ปรารศิกุณย์ ไม่ได้เพื่อเอา ที่นอนในที่ซึ่งถึงแก่ตนตามลำดับพรรณา. แต่ที่นอนที่ฉล ซึ่งลาม ด้วยหวายและเปลือไม้เป็นต้น มีนี่เรือเกาะรัง ที่เหลือจากที่นอน ซึ่งกุ้งทั้งปวงเลือกค่อยเอาแล้ว ควรให้แก่เธอ. บทว่า วิหารปริยนิโต มีความว่า เหมือนอย่างว่า ที่นอน เป็นฉันใด ที่อยู่ก็เป็นฉันนั้น, อีกอย่างหนึ่ง แม้ออกัสไม่ควรแก่ เธอ ในที่ซึ่งถึงแก่นตนตามลำดับพรรณา. แต่บรรดาศาลาที่มันคลัง ด้วยศรี เต็มไปด้วยมูลด้านความและหนู ซึ่งเหลือจากที่กุ้งทั้งปวงเลือกแล้ว ควรให้แก่เธอ. ถ้ากุฎฐปิดตังหมด ก็อรุกขุมูล หรืออัปโภคกาส ไม่เข้าเทือนมูล. อาวาสทั้งหมดจดว่าเป็นอาวาสที่กุฎ