อธิฏฐานพระวันวและอาวาส : หน้า 23/270

ประโยค - จุดดวดนที่ปลายสัักกา อธิฏฐานพระวันว อุจจาร วารวา - หน้า 431 ที่อยู่ในวัดว่างปล่านนั้น เป็นราษฎร์ที่ไม่ยอมให้นับ. แต่จะอยู๋กับภิษฎ. ปกติดี สมควรอยู่. แต่เมื่ออันตราย ๑๐ อย่างมีอยู่ ถึงแม้ว่า ราตรี ทั้งหลายจะไม่ยอมให้นับ [๒๖๐] ก็ครวไปเสีย เพื่อพันจากอันตรายแท้. เพราะเหตุนี้ พระผู้พระภาคจึงตรัสว่า "เว้นแต่อันตราย" ดังนี้ จึงไม่ควรทำวินัยกรรมกับภิษฎผู้เป็นนานาสังวาส. แม้เพราะไม่บอกแก่ภิษฎานาสังวาสเหล่านั้น รัตติเทยอ่อนไม้มี, ที่อยู่นั้น ย่อมเป็นเหมือนความไม่มีกุฏิแห่งนั้น. เพราะเหตุนี้ พระผู้พระภาคจึงตรัสว่า "ในอาวาสใดว่า ภิกษุทั้งหลายเป็นนานาสังวาส?" คำที่เหลือมิย่าม่านกล่าวแล้วในอุปลกขันธะนั้นแฉ. วิบัติในบทว่า เอกฐจนอญ มาณาเส เป็นต้น พึงทราบ ดังนี้:- เสนาสนะที่ทำไว้เพื่อประโยชน์แก่การอยู่ ชื่ออาวาส. สถานเมือกออย่างนี้ คือ เรือนเจดีย์ เรียนโพธิ ร้านเก็บไม้กวาด ร้านเก็บไม้ โรงน้ำ เวกฤติ ซุ่มประตู ชื่อ อนาวาส. หมวด ๒ แห่งอาวาสและอานาวาสนั้น พระผู้พระภาคตรัสอธิบายไว้ที่ ๓. ในมหาปัฏจริกล่าวว่า "ภิษฎผู้ถูกรังสิงอวดรวยแล้ว ไม่ได้เพื่อนอยู่ในโอวาทเหล่านั้น ณ โอกาสอันใดอันหนึ่ง ซึ่งมุงเป็นอันเดียวกัน กำหนดด้วยที่ดินแห่งน้ำจากซอยก. แต่ปรวิสาสิกญาณ ได้ไม่เพื่ออยู่อาศัยเท่านั้น."