อรรถกถาพระวันวิ อุดรรา - การอุปสมบทและการบูรณ์ : หน้า 261/270

ประโยค - จุด dip่สมํดสําคําก อรรถกถาพระวันวิ อุดรรา วรรคา - หน้าที่ 669 ข้อว่า สา อด ตา น อุปสมํมาททคํา มีความว่า ก็ภิญญาณ นั้น อันสงฺมใม่พิ้งให้อุปสมํมาทอย่างเดียวท่านั่น าหมาได้, เธออ่อมไม่ ไดเอ็มังรงบรรพชา ฝายานั่งภู้งบาธสิกไป ย่อมได้พระบรรพชา [ว่าด้วยยินดีภาวอิกว่ากเป็นต้น] ในบทว่า อภิทาน เป็นอาทิ มีความว่า บูรณ์ทั้งหลาย เมื่อ จะนวดเท้า ย่อมไหว้ ย่อมปลุงผม ย่อมค้ซึบ, ย่อมทำการรักษา แผล,ภิญญูท้งหลาย รังอือการนั้นทั้งหมด จึงไม่ยินดี ในคำว่า อภิทาน เป็นตันนั้น อาจารย์ยืนยันพวกกว่าว่า “ถ้าว่า เป็นผู้อื่นกะครองบังลัย เป็นผุ้มความกำหนดกล้า ขำภิญญู ฝ่ายเดียวหรือทั้ง ๒ ข้าง, เป็นอาบติดตามวัตถุเทพ." พระอาจารย์พวกนั้นกล่าวว่า “ในการให้อื่นนี้ ไม่มีอำนิติ” พระอธิฎฐากรทั้งหลายแสดงอจิริวาทอย่างนี้ กลาวไว้ในอรรถถก ว่า "การให้อื่นนี้ พระผู้มีพระภาคทรงอนุญาตำแหกภิญญู ทั้งหลาย จึงสมควร." คำแห่งอรรถกถานั้น เป็นประมาณ. เพราะว่า การที่บูรณ์ทั้งหลายให้อื่นเป็นต้น เป็นกิจสมารา โดยพระบาลว่า “ภิญญู ทั้งหลาย เราคุณอให้ภิญญูดีขึ้น” ดังนี้แล สองบทว่า ปลูงเกน นิสนุงฺ ได้แก่ นั่งขัดสมาธิ บทว่า อตุมนปลุงกํ ได้แก่ นั่งขัดสมาธิเท่าข้างเดียว วิตฉินันในว่าหญ๎วานูญู อุปริปุณฺอานนฺ นี้ พึงทราบ ดังนี้ :- ถ้าว่า เป็นหลุมที่เขาขุด, และเพียงแต่ไม่เรียบข้างบนเท่านั้น