ความรู้เกี่ยวกับการเดินและการใช้เท้าของภิกษุ : หน้า 173/270

ประโยค - จุดดุลสมดุลปลาสักกาย อรรถถกลพระวินัย อจวรร วรรณา - หน้า 581 เช่นใดเหยียบแล้ว พื้นก็ดี เสนาะนะดี ที่ทำด้วยการโบกขาม อัน ภิกษุไม่พึงเหยียบยวบด้วยเท้าเช่นนั้น แต่ว่า ปรากฏแต่เพียงรอยน้ำ งาม ๆ เท่านั้น น้ำทราปกุฏไม่ ควรจะเหยียบได้ องี้ จะเหยียบฝ่า เช็ดเท้า แม้ว่าถึงเปียกปึก ก็ตามเหมือนกัน ภิกษุผู้สมรองเท้า ไม่ควรเหยียบในที่ซึ่งจะพึงเหยียบด้วยเท้าที่ ล้างแล้วที่เดียว. ข่าวว่า โพภก ปอเจริญ มีความว่า ที่พื้นปูนขาวหรือที่พื้น ที่โบกขาม [๔๕] ถ้าไม่มีเสื้อผ้าหรือเสื้อคล้ำแขน พิงเอาผ้าพันเท้า (เตียงและตั่ง) เสีย. เมื่อผ้านั้นไม่มี แม้ใบไม้ก็ไม่ควลาก. และเป็น ทุกภูกแก่ภิกษุไม่ลาดอะไร ๆ เลย วางลงไป. ก็ว่า ภิกษ์เจ้านในความสนั่นวางบนพื้นแนลลาดแล้ว แต่ ใช้สอทที่มีเท้ามีเท้าลง, จะใช้ลอยอย่างนั้นบ้าง ก็ครูร. ข้อว่า น ภิกขเว ปริจามฤกสา ภิกษุ มีความว่า ฝ่าท้าที่ปกทา ขาวหรือที่ทำจิตรมิคราม ไม่ควรพิง, และจะไม่ควรพิงแต่ฝา ออย่างเดียวเท่านั้น หามได้, แห่งประดิษฐี หน้าดั่งกิศีด พับกิศีด เสคลิดกิศีด เสาไม้กิศีด ภิกษุไม่รองด้วยจิวหรือของบางอย่างแล้ว ย่อม ไม่ได้เพื่อจะพิงเหมือนกัน. ข้อว่า โธปากก มีความว่า ภิกษุเป็นผู้มีเท้าล่างแล้ว ย่อม ระงับที่จะแนง ในที่ซึ่งจะพึงเหยียบยวบด้วยเท้าที่ล่างแล้ว ปฏว่า โธปากก บ้างก็มี.