ความสำคัญของผ้าในพระพุทธศาสนา : หน้า 149/270

ประโยค - จุดดอกมันดอปลาสาก กอรดกาพระวานีย อุดรรรร วรรณา - หน้าที่ 557 แต่ถ้ำ เขานำไปเรือนตง ๒ รูป ให้ฉันแล้ว วางไว้แทนเท้าเอง ที่เดียว; ผืนใดเขาถวายแล้วแก่รัปใจ ผืนนันแล้วอ่อนเป็นของรูปนั้น ต่อ แต่มไป เป็นนิตย์มึนแล้วในมหาอัจฉริ ผำดำ้นพรรษาในเรือนแห่งหายคนหนึ่ง ถึงแก่สมรเมรหนู ถ้าเขาถามว่า "ผ้าถำำบรรยงของข้เจ้าถึงแก่ใคร ?" อย่างบอกว่า "ถึงแก่สามเณร" พึงบอกว่า "ท่านจัดรบในเวลานวาด" แล้ว ในวันถวายพระพรพระเภอพระครูหนึ่งไปนอในนาม หากว่า ผำดำ้นพรรษาถึงแก่ผู้ใด, ผู้นลาสึกาเลีย หรือมนรร- ภาพเสีซ่ร. [๓๒๘] และชาวบ้านเขาว่า "ผ้าถำำบรรยงของ พวกข้เจ้าถึงแก่ใคร." พึงบอกแก่เขาตามเป็นจริง. ถ้าว่า เขาถามว่า "ผ้าถำำบรรยงแก่ท่าน" ผ้านั้นย่อมถึงแก่ ภิญญูนั่น ถ้าเขาถวายแก่สง์หรือแก่คณะ, ย่อมถึงแก่สง์หรือแก่คณะ หากว่า ภิกุทั่มากผู้ดำรรรา เป็ฯผูออรพงผังบงลักอหลัวน ทั้งนั้น; ผำดำ้นพรรษาที่เขานำถาวรจบลาแล้ว พึงทำให้เป็นสนาน- บรรจรเกลียวไว้, หรือพึงให้เป็นหมอนเป็นต้นเสย นี่นี่. นี่เป็นวิอรร สำหรับผู้เจ้าถิ่น เสนานคาหาวินิจฉา จบ. ๑. ทำอย่างนี้เป็นอุปปจฉิณา กะมั่ง ?