การบำรุงศาสนาและการเข้าพรรษา : หน้า 130/270

ประโยค - อุตตมณฑปลาเสกท่าม อรรถถาคพระวนัป อุตตรวรรณ วรรณา - หน้าที่ 538 นั่นอยู่สำงาญ ครับจำพรรษาแล้วรับลากหลีกไปเสีย พวกภิญญูเจ้าวัด ไม่เหลือแสนสนะแน่นั้น แม้ชราดครูดูโทมนุษย์ ด้วยคิดว่า "พวกเราไม่ได้ลากที่เกิดในสนะแน่นะนี้ พระมหาเถระผู้กดดุกะคะและได้เป็นอันดี พวกท่านนั่นเอง จักมาบำรุงสนะแน่นั้น" เพื่อให้บึญสนะแน่นั้น พระผู้มีพระภาคจิรัสว่า "พึงให้ถือสนะแน่นเป็นอันตราคะ เพื่ออำพรษต่อไปในวันมาบาปราชนาถึงด้านหน้า" เมื่อต้องกูสนะแน่ คะค่ะจะให้ถืออันตราคะสนะแน่นั้น พึงบอกพระองค์ว่า "ท่านผู้เจริญ นินมาตือถือสนะแน่นเป็นอันตราคะเถิด" ๑๒๔ ถ้าท่านรับ พึงให้ ถ้าไม่รับ พึงให้กิฎะผู้อะรับ ตั้งแต่พระองค์เถอะ เป็นต้นไป โดยที่สูงแม่ศรีนาจ ด้วยอุปโยนีแล ฝ่ายผู้รับนั้น พึงบำรุงสนะแน่นั้น ๘ เดือน บรรดาหลังคาและพื้น สิ่งใดสิ่งหนึ่งชำรุดหรือพังพินาศไป ควรซ่อมแซมทั้งหมด แม้จะให้กลางวันกลับไปด้วยอากาทสนะแน่น แล้วปิฏิฐาเป็นต้น กลับคืนจึงอยู่ในสนะแน่นนั้นก็ได้ กลางคือจะอยู่ในบริเวณ กลางวันให้ฉันไปด้วยอยู่ในสนะแน่นั้นก็ได้ แม้จะอยู่ในสนะแน่นนั้นเอง ทั้งทางคืนกลางวันก็ได้ ไม่ควรหวังห้ามภิกษุผู้อกว่ามาในฤดูการ แต่เมื่อถึงวันเข้าพรรษาแล้ว พระสัง- เคราะกล่าวว่า "เธอจงให้สนะแน่นนี้แก่ฉัน" ซึ่งนี้ไม่ได้ ภิญญูผู้เก่าสนะแน่นบากะ ไม่พึงให้ ต้องชี้แจงว่า "ท่านผู้เจริญ สนะแน่นนี้ก็รูปหนึ่ง ถือเอาเป็นอันตราคะ ได้บำรุง