การอาบัติและการปิดอาบัติในพระพุทธศาสนา : หน้า 36/270

ประโยค - จุดถวายปาละก้า อรรถถก พระวัน องคร พระวร วรรนา - หน้า4 44 คือ ปฏิจฉานปริวาส ๑ สุทธิองค์ปริวาส ๑ สโมธนปริวาส ๑ [๒๕๔๕] ใน ๑ องค์นั้น ปฏิจฉานปริวาส ควรให้โอวาทิ ตามที่ปิดไว้ก่อน จริงอยู่ อาบัติของภิกษุบางรูปปิดไว้วันเดียว เหมือนอาบัตินี้ ของพระอุทยิเระ ของบางรูปปิด ๒ วันเป็นต้น เหมือนอาบัติของ พระอุทยิเระนั่นเอง ซึ่งมาแล้วบ้างหน้า ของบางรูปมีตัวเดียว เหมือนอาบัตินี้ ของบางรูปปิด ๒- ตัวหรือยิ่งกว่านั้น เหมือนที่มา แล้วบ้างหน้า เพราะเหตุนี้ เมื่อลงจะให้ปฏิจฉานปริวาส ควร ทราบความที่อัตถิเป็นอันปิดเป็นที่แรกก่อน [ว่าด้วยอาการปิดอาบัติ] ก็เลย ขั้นเป็นอาบัติขึ้น ยอมเป็นอาบิดด้วยอาการ ๑๐ อย่าง หัวข้อในการปิดอาบัติขึ้นดังนี้:- เป็นอาบัติ และรู้ว่าเป็นอาบัติ เป็นผู้ปกติ และรู้ว่าเป็นผู้ ปกติตน เป็นผู้ไม่มีอันตราย และรู้ว่าเป็นไม่มีอันตราย เป็นผู้ อาอยู่ และรู้ว่าเป็นผู้อาอยู่ เป็นผู้ใคร่จะปิด และปิดไว้ ในหัวข้อเหล่านี้ สองข้อว่า "เป็นอาบัติและรู้ว่าเป็นอาบัติ" มิฉะนั้น วิญญูต้องอาบัติใด จัดว่าเป็นอาบัตินั้นแท้ และแม้เธอ ก็มีความสำคัญในอาบัตินี้ว่าเป็นอาบัติเหมือนกัน เมื่อภิกษุอยู่ อย่างนี้ และปิดไว้ เป็นอันปิด แต่ถ้าภิกษุมีความสำคัญในอาบัติฐานว่า เป็นอาบัติ ไม่นอาบปิด