หลักการถวายผ้าภายในเสนาสนะ : หน้า 142/270

ประโยค- จุดดอกบัวเป็นปาก สามารถพระวันอุ จูฬวรรค วรรคา - หน้า ที่ 550 ถือผ้าบังสูลูกนั้น พึงกล่าวว่า "ภายหลังท่านจงให้ภูกู้อื่นถือเอาเถิด." แต่ถ้าเธออยู่ แต่ไม่พูดว่าอะไรเลย และทยอยทั้งหลายถวาย ผ้าถว ไว้แทบขออออผู้ถวาารณะและในเสนาสนะนั้น ผ้านั้นควร แก่เธอ. ถ้าพวกทากกล่าวว่า "ผมวาผ้าถวาารณะ" ผ้านั้นอ่อน ถึงแก่อภิญญาทั้งหลาย ผู้ถวารณะในเสนาสนะนั้น. ส่วนทายกกล่าวได้ "ไม่มีเสนาสนะ ถวายแตปิจฉยอย่างเดียว สมควรให้กิญญูผู้ถวาารณะในเสนาสนะที่ไม่มีผ้าจำ นำพระรัตนปัจจัยของ ทายกเหล่านั้น. ชนทึ่งหลายสร้างสุขแล้ว ให้กิญญูรับผ้าถวาารณะ. ธรรมดา สัญญาไม่ใช่เสนาสนะ, พิงโคนให้กิญญูผู้ถวาารณะที่ตั้ง ไม่หรือนถป ซึ่งใกล้สัญญานั้นรับไป. กิญญูนั้นพึงปรนบัติเดี๋ยว. แมในตนไพ่รี เรือโผล่ เรือ ปฏิมา ร้านไม้กาวด ร้านเก็บไม้ เวจกุฎิ ฯลฯุ ชุมประตู ภูมิรน้ำ โรงน้ำ และโรงไม้อิ ฯฟ ได้มีนเหมือนกัน. [๑๒๗] ส่วนท่านอื่น เป็นเสนาสนะเท่า, เพราะเหตุนี้ สมควร กำหนดให้กิญญูรูปเดียว หรือหลายรูปถือฉันนั้น. คำทั้งปวงนี้ ท่านกล่าวผิดตรงในมหาปฐวี. อัญญาผู้เสนาสนะตามใจ พึงให้กิญญูทั้งหลายถือเสนาสนะ ตั้งแต่อรุณแห่งวัน ไปจนถึงเพิ่งที่อรุณใหม่ไม่เกิด. ๑. วันแรก ๑ คำแห่งเดือนนั้น ๆ นับเป็นวันต้นเดือนของชาวคณะ เพราะนับวันเพ็ญเป็นวัน สิ้นเดือน.