เมตตาและธรรมในพระวินัย : หน้า 249/270

ประโยค - จุดดุลสมดุลปาสาทิกา อรรถาธิปพระวินัย อุฒวจวรร วรนา - หน้าที่ 657 พระผู้มีพระภาค ทรงแสดงเมตตาและธรรมเป็นส่วนเบื้องต้น แห่งเมตตา ด้วยความเป็นผู้แจ้งประโยชน์ และความเป็นผู้อุปถัมภ์ แม้นั่ง ๒. การให้ถอนเสียงจากอาบัติแล้วให้อยู่ในส่วนแห่งผู้มอดคง ชื่อว่า ความออกจากอาบัติ การที่ฟังฎีกาแล้วให้ฉบับให้การ อ้างเอาคำปฏิญาณ ทำกรรม ตามที่ปฏิญาณอย่างไร ถือว่า ความเป็นผู้ถวายพระวินัยให้เป็นที่เคารพ ข้อว่า อิม ปญฺญปฺญา มีความว่า ธรรมเหล่านี้ใด ที่รา กล่าวแล้ว โดยนัยมีคำว่า "การราญดา" เป็นต้น, ภิกษุผู้ใดก็ตาม พึง พิจารณาธรรมทั้ง ๕ เหล่านี้ ภายในตนแล้ว จึงโจทย์ผู้อื่น ฉะนั้นแห [ว่าด้วยธรรมของอันเลว] ข้อว่า สงฺเฆ จ อญฺญุปจ จ มีความว่า จำเลยพึงตั้งอยู่ใน คำจริง และในความเป็นผู้ไม่โกรธ, จริงอยู่ จำเลยต้องให้ความตามจริง และต้องไม่ทำอาการโกรธเคือง อธิบายว่า "ไม่พึงโกรธด้วยตนเอง ไม่พึงกระทบกระทั่งผู้อื่น." คำที่เหลือในที่ทิ้งไว้ ดัชนทั้งนั้น ฉะนั้นแหละ. ปฏิโมกข์ญูปนัยนักธร วรรณา อบ. (ตัดบท)