การวิเคราะห์จุดดัสมณ์ปลายสักกะ : หน้า 96/270

ประโยค- จุดดัสมณ์ปลายสักกะ อรรถธรรพระวันว ฑุวรรณ วรรณา - หน้า ที่ 504 บทว่า สะก่ำ ได้แก่ สู่ไม่สำหรับสอดเข้าในระหว่างแห่งจิวิร 2 ชิ้น บทว่า วินฑูรงชู ได้แก่ เชือกที่ผมสะดึงเล็กกับแม่ สะดึงใหญ่ ที่ไม่สะดึงนั้น บทว่า วินฑูรสุดฤทธิ์ [๑๔๒] ได้แก่ ด้วยที่จริงจวิริติดกับ แม่สะดึงเล็ก สามบทว่า วินฑูติวา จิวริน สีพลพฤกษ์ มีความว่า เรานุญาต ให้ตรังวิจรที่แม่สะดึงนั้น ด้วยสายแล้วเขียน สองบทว่า วิสมา โหนตุติ มีความว่า ด้วยเกียรยงบำแห่งเล็ก บางแห่งใหญ่ บทว่า ทพิพุทธ์ ได้แก่ วัดภูมิในกลายเป็นดินอย่างใดอย่างหนึ่ง สำหรับทำการวัดขนาด บทว่า โมมสุดตุ๊ก ได้แก่ การทำแนวเครื่องหมาย ด้วยเส้น บรรทัดบั้ง ดังการทำแนวเครื่องหมายที่ไม้ ด้วยเส้นบรรทัดค่าของ พวกช่างไม้นั้น สองบทว่า องคุลิย ปฏิรูปุณฑติ มีความว่า ภูเขาทั้งหลาย (เขี้ยวจีวร) รับปากเข็มด้วยมือ บทว่า ปฏิกรณ์ ได้แก่ สนับแห่งมือ ภาชนะมีกดและผวยเป็นตัน อย่างใดอย่างหนึ่ง ชื่อดาวะ สำหรับใส่และกระบอก บทว่า อุจจฤติฤทธิ์ มีความว่า เรานุญาตให้ก็ญฏิมินทำ