การบริหารและความเข้าใจในพระวินัย : หน้า 46/270

ประโยค - จุดสุดสนิทปากสาธิกา อรรถถกพระวินัย อจรรครรค วรรคา - หน้าที่ 454 ๒๓ สอกแล้วไปเสียแต่เมื่อปรวิภุกยังมินนิรู้ มีแผนติแตกเฉ ส่วนวัตรแตกไม่มี ครับอธขึ้นแล้วพึงเก็บวัตร พระมหาสมเด็จอธกล่าวว่า "หากว่ากิญจุ (ที่ไปได้กัน) นั้น หลังกไปเสียด้วยกิจอย่เป็นเฉพาะบางอย่าง ตนพบกิจอิรูปได้ก่อน กิจทั้งหมด พึงบอกแก่รุนั้นแล้วเก็บ ถ้าไม่พบใครเลย พึงไป ยังวัดแล้ว เก็บในสำนักกิจผู้ไปกตน." ฝ่ายพระมหาปุฏฐเด็จอธกล่าวว่า "พบกิจฌได้ก่อน พึงบอกแกกิจอุนันแล้วเก็บ นี้เป็นบริหารสำหรับกิจผู้เก็บวัตรแล้ว." อาบัติที่ได้ปิดไว้ สิ้นวันเท่าใด เพื่อ้องการจะบรรเทาความ รังเกียจ พึงอยู่บริวารสันวันเท่านั้น หรือเกินกว่านั้นแล้ว เข้าไปหา สงฆ์ สมนาวัตรแล้ว พึงขอมาแด่ ด้วยประกาศนี้ จริงอยู่ ภิกษุนี้จัดเป็นผู้วรามกามตัน ต่อเมื่อเธอสมาทนวัตร แล้วเท่านั้น เพราะเธอเป็นผู้เก็บวัตร อยู่ปรวัติ. แต่ก็ที่จะต้อง สมาทนวัตรอีก ย่อมไม่มีแผกกิจผู้ได้เก็บวัตร จริงอยู่ เธอเป็นผู้ ควรแก่มานัต ด้วยล่วงวันที่ปิดไว้เท่า เหตุนนั้น สงควรให้ มานัตเกือกเธอเท่านั้น. [วิธีให้นักนัด] นี่ชื่อว่าปฏิฉันนามัต. เมื่อจะให้ปฏิฉันนามัตนั้น ถ้ามี อาบัติเดียว พิงให้ตามนี้ที่กล่าวไว้ในบาลีนี้แล ถ้ามี ๒ หรือ ๓ ตั ๑๓๗ พิกำหนดอาบัติตามวันและวันแต่งคำสารประกอบตาม