เศรษฐีและความอยากในขนมบ่ม : หน้า 49/288

ประโยค2- พระธัมมปทุถภัทร ภาค ๑ หน้า 47 กี่ในวันก่อนแต่วันนั้น เศรษฐีขึ้นไปสุพระชานเทียร เพื่อบำรุงพระราชา ทำการบำรุงพระราชาแล้ว กลับมา เห็นคนบ้านนอกคนหนึ่ง ถูกความว่าอบคอบ่ำ กำลังกินขนมบ่ม (ขนมม่อง) ให้เกิดความ กระหายในขนมบ่มนั้นขึ้น ไปสู่เรือนของตนแล้ว คิดว่า "ถ้าเราบอกว่า เราอยากกินขนมเมือง" ไช่ คนเป็นอันมากก็จ้อง (พากน) อยากกินกับเรา เมื่อเป็นอย่างนั้น วัตถุเป็นอันมาก มัง ข้าวสาร เนาใส น้ำอ้อย เป็นต้น ของเรา ก็ถึงความหมดไป เราจนไม่อยกดก คนใด ๆ ดังนี้แล้ว อดกลั้นความอยากเที่ยวไป เมื่อเวลาล่วงไป ๆ เขาบอกเหลืองลงทุกที มีตอสะพรั่งด้วยเส้นเอน แต่นั้น ไม่สามารถ จะกลั้นความอยากไว้ได้ เข้าห้องแล้วอนกอดเตียง เขาแม้ถึงความ ทุกอย่างนี้ ก็ยังไม่ขอกะอะไร ๆ มาใคร ๆ เพราะกลัวเสียทรัพย์ [ภรยายุเศรษฐีทอดคนบ้อง] ลำดับนั้น ภรรยาเข้าไปหาเขาแล้วพูดกล่าวว่า "ท่านไม่ สบายหรือ ? นาย." เศรษฐี ความไม่สบายอะไร ๆ ของฉันไม่มี ภรรยา พระราชก็รำท่านร้อย? เศรษฐี ถึงพระราชก็ไม่รีรอฉัน ภรรยา เมื่อเป็นเช่นนั้น ความไม่พอใจอะไรมัน? ที่พวกลูกชาย ลูกหญิงหรือปราชญ์มีทาสกรรมเป็นต้นกระทำแก่นท่าน มือหรือ? เศรษฐี แม้กรรมเห็นปานนั้นก็ไม่มี ภรรยา ก็ท่านมิคความอยากในอะไรม or ?