ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - พระอรรถปัณฒบคัปลัแปล ภาค ๑ หน้าที่ 245
บุรุษ ข้าพเจ้าจักคิดแม่โมหรือมนุษย์ให้ตาย.
บุรุษเปลี่ยน กล่าวว่า "พ่อ เมื่อคนม่าโม สินไหมมืออยู่ ๑๐๐,
เมื่อผ่านมนุษย์ สินไหมอยู่ ๑ พัน ท่านแม่ทั้งบุตรและภรรยา จัก
ไม่อา่เพื่อปลดปล่อยสินไหมนั้นไว้, ท่านจงอย่าหจิหายเสียเลย;
เมื่อท่านประหารบุคคลใด ไม่ต้องเสียสินไหมไหม, ท่านจงตรวจดูใคร ๆ
ผู้หามารดามิได้เช่นนั้น." บุรุษนั้น รังว่า "คือะ" แล้วเอากรอด
ใส่พวกที่เลือกดูคุณเช่นนั้นอยู่ เห็นแม่โบแล้ว ไม่อา่ดัใจได้
ด้วยคิดว่า "แม่โณมัีเจ้าของ," เห็นมนุษย์แล้วไม่อา่ดัใจได้ ด้วย
คิดว่า "คนนี้มีราคาบิฉา."
ก็โดยสมัยนั้น พระปัจเจกพุทธเจ้า ชื่อว่าสุนุตตะ อาศัยพระ-
นคร อยู่ในบรรณฑศา. บุรุษนั้น เห็นพระปัจเจกพุทธเจ้านั้น ผู้เข้า
ไปเพื่อบิณฑบาต อยู่ยู่ระหว่างพระนคร จึงคิดว่า "พระ-
ปัจเจกพุทธเจ้านี้ เป็นผู้ไม่มีราคาบิฉา, เมื่อเราดีผู้นั้น ไม่ต้องมี
สินไหม, เราจักคิดเห็นพระปัจเจกพุทธเจ้า ทดลองคิด See Sixth ใต้" ดั้งนี้แล้ว
จึงคิดเห็นอ่่อนกรวดไป หมายช่องมหือ่งของพระปัจเจกพุทธเจ้า,
ก่อนกรวดเข้าไปโดยช่องมืองขวา ทะลออกโดยช่องมืองซ้าย.
ทุกเวนานิ เกิดขึ้นแล้ว. พระปัจเจกพุทธเจ้า ไม่อาจจะเที่ยวไปเพื่อ
ภิกษาได้, จึงไปสู่บรรณฑศาโดยอากาศรับพานแล้ว พวก
มนุษย์เมื่อพระปัจเจกพุทธเจ้าไม่มา คิดว่า "ความไม่ผาสุกอะไร ๆ
จกมมี" จึงไปตรีบรรณฑศานั้นเห็นท่านอปริพพานแล้วร้องให้ครวญ
แล้ว. แม้บุรุษนั้น เห็นมหาชนไปอยู่ ไปบรรณฑศานแล้ว จำ