พระอุปฺปภาพภูมิฉบับแปล ภาค ๑ หน้า 202 : หน้า 204/288

ประโยค- พระอุปฺปภาพภูมิฉบับแปล ภาค ๑ หน้า 202 เหล่านั้น ไปตามแนวรอยเท้าขององค์จวนั้น เห็นที่แห่งจงทรัพย์ที่ชาวนาเก็บเอาไว้ คุ้มฝูงออแจากแล้ว ถือเอาจงทรัพย์ คุ้มความว่า "แกปล้นร้อนแล้ว ที่เขาโปรยไปในเขายอยู่" โบยด้วยต้นไม้ นำไปแสดงแก่พระราชาแล้ว พระราชาทรงคัดความเป็นไปนั้นแล้ว จึงรับสั่งให้ประหารชีวิตชาวนานั้น พวกราชบูรณ มัดชาวนานั้นให้มีแผนไฟหลัง เมื่อนำด้วยเย็นนำไปสู่สวะแกล้งแล้ว ชาวนานั้นถูกราชบูรณเขี่ยนด้วยหวาว ไม่กล่าวอะไร ๆ อื่น กล่าวว่าอยู่ว่า "เห็นไหม อานนท์ อสรพิษ เห็น พระเจ้าข้า อสรพิษร้าย" เดินไปอยู่ ครั้งนั้น พวกราชบูรณ ถามเขาว่า "แตกกล่าวถ้อยคำของพระศดาดและพระอานนท์เกะเท่านั้น นี่ชื่ออะไร?" เมื่อชาวนาตอบว่า "เรานี้ได้เฝ้าพระราชาจึงถักนอก" จึงนำไปสำนักของพระราชา กราบทูลความเป็นไปนั้นแก่พระราชแล้ว [ชาวนาเป็น ไทยเพราะอ้างพระศดาดเป็นพายาน] ลำดับนั้น พระราชา ตรัสถามชาวนานนั้นว่า "เพราะเหตุไรเจ้า จึงกล่าวดังนั้น?" แม้ชาวนานั้น กราบลู่ลงว่า "ข้าแต่สมเด็จทศ พระองค์ไม่ใช่โฉร" แล้วก็กราบลู่ง้องนั้นทั้งหมด แต่พระราชาจำเดิมแต่กาลที่ตนออกไปเพื่อขอจากจะใไนณ. พระราชา ทรงสับถ้อยคำของชาวนานนั้นแล้ว ตรัสว่า "พานาย ชาวนี้อ้างเอาพระศดาดผูเป็นบุคคลเลิศในโลกเป็นพายน, เราจงโทษแก่ว่านานี้ยังไม่มีถาม เราจักรู้สิ่งที่วาระกะหว่นในเรื่องนี้" ดังนี้แล้ว ทรงพา