พระอิฐบูดคำาฉบับแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 173 : หน้า 175/288

ประโยค - พระอิฐบูดคำาฉบับแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 173 พระราชา. เมื่อเช่นนั้น เธอหัวเราะเพราะเหตุไร ? พระเทวี. ข้ามเต่มหาราช หมอฉันยินดีว่า "เราพ้นจากทุกข์ นั่นแล้ว" จึงหัวเราะ เทวดากล่าวะพระเทวีนี้กวว่า "อย่างนั้น พระเทวีผู้เจริญ, อย่างนั้น พระเทวีผู้เจริญ" แล้วบูชาด้วยดอกไม้กำมือหนึ่ง พระราชาทรงดำว่า "น่าดูด! กรรมของเราหนัก ได้ฉันว่า พระเทวีนี้ ผ่านแม่พระองค์เดียว ให้ไปนรกแล้ว ด้วยแสนแห่งผล กรรม ถูกกัดเสียงด้วยการนับบ่นแท่งแม่พระนั้น, เรามาชามี ประมาณเท่านี้ จักถึงความสุขสวัสดิ์เมื่อไร ?" ดังนั้นแล้ว จึงทรงปล่อย พระราชาทั้งหมด ถวายบังคมพระราชาผู้แก่กว่าตน ทรงประคอง อัญเชิญพระราชที่หนุ่มกว่า ยังพระราชทั้งหมดให้ทรงออกโทษแล้ว ทรงส่งไปสู่ที่นอน ฯ อย่างเดิม. พระสาดา ครับทรงนำพระธรรมเทวนี้มาด้วย แล้วว่ากล่าวว่า "อย่างนั้นก็ญาผู้หลาย พระนางมัลลิกาอาศัยปัญญาของตน ประทาน ชีวิตทนแท่มาหาชนในบั้นนี้เท่านั้นก็นำได้, ถึงในภาคก่อน พระนาง ก็ได้นำประทานแล้วเหมือนกัน" แล้วทรงประชุมเรื่องอีงอีว่า "พระเจ้าพาราณสี ในภาคนั้น ได้เป็นพระเจ้าแสนทิทิโศก, พระนางชิมทันน- เทวี เป็นพระนางมัลลิกา, รุ้งเทวดาคือเอง." ครับทรงประชุม เรื่องอดีตอย่างนั้นแล้ว เมื่อจะทรงแสดงธรรมอีก จึงตรัสว่า "อภิญ ทั้งหลาย ชื่อว่าปลบาด เป็นโทษไม่สมควรที่บุคคลจะทำ เพราะว่า บุคคลผู้ฆ่าสัตว์เป็นปกติ ย่อมเศร้าโศกฉันกานาน" จึงตรัส