พระปรัชญาปั๊ดจิวาแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 243 : หน้า 245/288

ประโยค - พระปรัชญาปั๊ดจิวาแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 243 ระหว่างย่านไทรแล้ว ก็หนี้ไป เมื่อพระราชเสด็จเข้าไปสู่โคนต้นไม้ ในเวลาที่แท้จริง งามของช่องสองต้องพระสิริรัศมิ ว่า "นี่อะไรแน่?" ทรงตรวจดูในมือบน ทอดพระเนตร เห็นรูปมีรูปชึ้นเป็นต้นที่ไปไม่ถึงหลาย จึงรสถามว่า "นี่กิรรมของ ใคร?" ทรงสบว่า "ของบุตรเปล่า" จึงรับสั่งให้หนูรูปเปลี่ยนนัน มาแล้ว ตรัสว่า "ปูโรทิตของเรา ปกกล้่าน เมื่อเราพูดแม่นิด หน่อย ก็พูดเสร็จมากมาย ย่อมเมียดเงียนเรา ท่านอาจ เพื่อคิดดู แพะประมาณทะนานหน่ง เขาในปากของปู่โรทิตนันได้หรือ ? บรุษ เปลี่ยนว่า "ถาย พระเจ้าข้า, ขอพระองค์โปรดให้คนบำรุงแผนมา แล้วประทับนั่งภายในนั่งกับปูโรทิต, ข้าพระองค์ จักรู้กรรมควร แทร่ในเรื่องนี้" พระราชา ได้ทรงกระทำเหมือนอย่างนั้น นบูร เปลี่ยนออกนั่ง ให้กระทำช่องใว้มานด้วยปลายแหล่งกร ไร เมื่อ ปูโรทิตพูดคุยกับพระราชา พออาปาก ก็คิดดูแผ่นไปสัก吞๏ ปูโรทิตกลืนมดลและที่ข้างปากแล้ว". เมื่อมลูแผนหมด บูรษเปลี่ย จึงสั่นน่า พระราชา ทรงทราบความที่บูรษหมดด้วยสัญญาณนั้น แล้ว จึงรสว่า "ท่านอาจารย์ เราพูดกับท่าน จักไม่อาจจำไว้ได้, ท่านแมกลืนกินมูลและประมาณทะนานหน่งแล้ว ยิ่งไม่ถึงความเป็น ผู้นิ่ง เพราะความที่ท่านมีปากกลืน" พราหมณ์ถึงความเป็นผู้ถือ จำเดิมแต่บั้น ไม่อาจเพื่ออำปากเจาะจากพระราชาได้ พระราชรับสั่ง ให้รีบออกบูรเปลี่ยนมาแล้ว ตรัสว่า "เราได้ความสุขเพราะอาศัยท่าน" ทรงพระ thai จิพระราชทานชื่อหมวด ๙ แห่งวัดตุ้งสิ้น แก่เขา