พระธัมปิฑฺฐุ ภาค ๑ - บทที่ 132 : หน้า 134/288

ประโยค - พระธัมปิฑฺฐุถูกจะแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 132 ถ้าเราจักห้ามภิฑฺฺุนี้; เธอจงไม่ทำตามคำของเรา, เราจักทูลให้พระศาสดาห้าม" ดังนี้แล้ว จึงเข้าไปฝากพระศาสดา ด้วยเพศที่คนอื่นไม่รู้จัก กรุณาทูลอย่างนี้ว่า :- "บ้านแต่พระมาหาวิระ ผู้ถูมิญาโม รุ่งเรืองด้วยฤทธิ์ ด้วยอาย ล่วงเสียได้ม้วยเวรและภัยทั้งปวง ผู้มีจักษุ ข้าพระองค์ควรอวยบำรุงพระบาท ทั้ง ๒. บ้านแต่พระมหาวิริยะ สาวกของพระองค์ อันความตายครองงำ ย่อมจำง คิดถึง ความตาย, บ้านแต่พระองค์คู่ทรงไว้ซึ่งความรุ่งเรือง ของพระองค์จึงทรงห้ามพระสาวกั้นั้น, บ้านแต่พระผู้มีพระภาค ผู้ปรารถนาในหมู่ชนสาวกของพระองค์ดีแล้วในศาสนา (แต่) มีธรรมมิให้จงใจยังมีได้บรรจุ ยิ่งเป็นผู้จะต้องศึกษา จะพึงทำกาละเสียอย่างไรเล่า ?" [มารแสงหิญาณของพระโคธกะ] ในขณะนั้น พระเถระนำศตวรรษมาแล้ว. พระศาสดาตรัสตอบว่า "ผู้นี้ เป็นมาร" จึงรัดพระฉกาจว่านว่า :- "ปราชญ์ทั้งหลายย่อมทำอย่างนี้แน่ ย่อมไม่อำนาจชีวิต, โคธกะ ถอดดินทาขึ้นพร้อมทั้งราก ปริซิพพานแล้ว." ๑ ส. ส. ๑๕/๑๗๓