พระอิฐมปทุมฉะทุถกฉบับแปล ภาค ๑ หน้า 227 : หน้า 229/288

ประโยค – พระอิฐมปทุมฉะทุถกฉบับแปล ภาค ๑ หน้า 227 พระศาสดา. น้ำเต้าเป็นต้นนั้น ของเรามีอยู่, แต่กลัอยเอาเป็นแผนก ๆ เที่ยวไปลำบาก เพราะฉะนั้น เราจึงเก็บไว้ภายในเท่านั้นที่เที่ยวไป. อาชิกชนนโกรธว่า ”ท่านจับมิฉะนั้นน้ำเต้าก็เป็นต้นนั้นเที่ยวไปได้หรือ?” ลำดับนั้น พระศาสดา ตรัสว่าอาชีวกนี่ว่า “ช่างเถอะชมพูฑะ, เธออย่าโกรธเลย, เธอจงบอกที่อยู่แก่เรา.” เขากล่าวว่า “มหาสมะ ที่อยู่ในนี้ไม่มี.” พระศาสดา เมื่อจะทรงอธิษฐานแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ในที่ไม่ไกลจากที่อยู่ของเขา จึงตรัสว่า “ที่อยู่ของใครอยู่?” ชมพูฑะ: มหาสมะ ที่อยู่มันไม่มีใครอยู่. พระศาสดา. ถ้าเช่นนั้น เธอจงให้ชื่อมันแก่เรา. ชมพูฑะ: มหาสมะ ท่านจะรู้เองก็เถิด. พระศาสดา ทรงปุผังนั่ง ประทับนั่งที่ส้อมแล้ว. [ชมพูฑะซิกาได้รับบรรจุพระอรหัต] ครั้งนั้น ท้าวมุหาราชั้น ๔ ทำทักทั้ว ๔ ให้มีแสงสว่างเป็นอันเดียวกัน. มาสู่บำรุงในปฐมยาม. ชมพูฑะเห็นแสงสว่างแล้ว คิดว่า "นั่น" ชื่อแสงสว่างอะไรนั่น?" ในขณะที่มอมมาทำวงเวียนซ้องมาแล้ว ชมพูฑะเห็นแม้แต่ท้าวสักเทวราชัน คิดว่า “ชื่อว่าใครนั่น?” ในปัจฉิมยาม ท้าวมหาพรหม ผู้สามารถนั่งจัรณวาล ๑ ให้สว่างด้วยมืออัน ๑. งั่งจัรณวาล ๒ ให้สว่างด้วยมือ ๒ นิ้ว ๆ ๆ ยังจัรณวาล ๓ ให้สว่างด้วยมือ ๓ นิ้ว ทำไปทั่วสิ้นให้มีแสงสว่างเป็นอันเดียวกันแล้ว. ชมพูฑะเห็นท้าวมหาพรหมแท้นั้น คิดว่า “นั่น