พระอธิษฐานทูปอธิษฐาน : หน้า 106/288

ประโยค- พระอธิษฐานทูปอธิษฐาน แปลค ภาค ๑-หน้า ที่ 104 ภิญญาไขเป็นต้น." ก็โดยปกติแลภิญญาหนุ่มและสามเณร ผู้ต้องการด้วยเนื้อใส่น้ำมันและน้ำมันเป็นต้น เห็นอุบาสกเหล่านั้น ในภายในวิหารแล้ว ย่อมถือภาษาเป็นต้น เดินเข้าไปไหน ถึงในวันนั้นก็ทำแล้วอย่างนั้นเหมือนกัน. ครั้งนั้น นางสุปิวา เห็นภิญญา รูปหนึ่ง จึงถามว่า "พระผู้เป็นเจ้าต้องการอะไร ?" เมื่อภิญญาไม่ตอบนั้น ตอบว่า "ต้องการสรแห่งเนื้อ" จึงตอบว่า "ได้ พระผู้เป็นเจ้า, ดินจันต์ส่งไป" ในวันที่ ๒ เมื่อไม่ได้เนื้อที่เป็นกับปิยะ จึงกำกริทีควรทำด้วยเนื้อขออ่อนของตน ด้วยความเลื่อมใสในพระศาสดา ก็กลับเป็นผู้มีศรัทธาเชื่อถือปกติแน่แล้ว. ฝ่ายนางวิลาสาทรตรวจภูฏิษกุปหนุ่มและสามเณรผู้เป็นไ่แนแล้ว กืออโดยประดุอื่น ยืนอยู่ที่บูชาแล้วพูว่า "แม่ งงเอาเลยประดับมา, ฉันอึกแต่ง." ในขณะนั้น หญิงคนใช้นั้น รู้ว่าตนลืมแล้วออกมา จึ่งตอบว่า "ฉันลืม แม่จ๋า." นางวิสาขา กล่าวว่า "ถ้ารั้นนั้น จงไปเอามา, แต่ถ้าพระผู้เป็นเจ้าอานนเกระของเรา ยกเก็บเอาไว้ในที่อื่น, เจ้าอย่าเอามา, ฉันบรีจบทเครื่องประดับนั้น ถาขอพระผู้เป็นฉันนั้นแน." นัยว่า นางวิสาขานั้น ย่อมรู้ว่า "พระเกาะอ่อนเฝ้าสิ่งของที่พามานุสิมใจ," เพราะฉะนั้นจึงพูดอย่างนั้น. [นางวิสาขาชื่อที่สร้างวิหารวายสงฆ์] ฝ่ายพระเถระ พอเห็นนางคนใช้นั้น ก็ถามว่า "เจ้ามาเพื่อประสงค์อะไร ?" เมื่อหญิงคนใช้นั้นตอบว่า "ฉันฉลิมเครื่องประดับของแม่เจ้าของฉัน จึงได้มา," จึงกล่าวว่า "ฉันเก็บมันไว้ที่ข้าง อรรถกาถากว่า ปฏิฉานนี้เนนาดิ มัสเสน (น้ำนี้อิ่ม).