พระอิ่มปะทุตภาค ๑: สามเณรและภิกษุในฤดูหนาว : หน้า 269/288

ประโยค - พระอิ่มปะทุตถูกแปลภาค ๑ หน้า 267 ทั้งหลายไม่สามารถจะฉันข้าวรูปซากามมีน้อยเป็นนิยตได้." มารดา บิดา แม้ของสามเณรนั้น ได้ไปสู่เรือนในเวลานั้นในวันที่ ๓. ใน วันที่ ๘ สามเณรเข้าไปในบทบาทกับภิกษุทั้งหลาย. [สามเณรมีลาภมากเพราะผลทานในกาลก่อน] ชาวเมืองสาวดี กล่าวว่า "ได้จนว่า สามเณรจัดเข้าไป บิณฑบาตในวันนี้, พวกเราจักทำสักการะแก่สามเณรนั้น" ดังนี้ แล้ว จึงทำเทียนด้วยผ้าสกุลประมาณ ๕๐๐ ผืน จัดแจงบิณฑบาต ประมาณ ๕๐๐ ที่ ได้แล้ว ไปเป็นคณะกวาดแล้ว. ในวันที่รุ่งขึ้น ได้มา สู่ป่าใกล้วิหาร ถวายแล้ว. สามเณรได้บิณฑบาตพบหนึ่ง กับผ้าสกุลพันหนึ่ง โดย ๒ วันเท่านั้น ด้วยอาการอย่างนี้ ให้คนถวาย แก่อากาศสงฆ์แล้ว ได้จนว่า นั่นเป็นผลแห่งผ้าสกุลเนื้อหยาบที่ สามเณรถวายแล้วในคราวเป็นพรหมนี่แหละ. ถัดจากนั้น ก็ถึงทุงหลหลาย ขนานนามสามเณรว่า "ปิ่นทปาตกาทกัลละ" รุ่งขึ้นวันหนึ่ง ในฤดูหนาว สามเณรเที่ยวจาริกไปในวิหาร เห็นภิกษุทั้งหลาย ผิงไฟ อยู่ในเรือนไฟเป็นต้นในวันที่ ๙ จึงเรียนว่า “ท่านอนุร บเลยใจ ท่านทั้งหลายจงอิงฉิงนี้จิงไฟ ?” พวกภิกษุ ความหนาวเบียดเบียดพวกเรา สามเณร. สามเณร ท่านขอรับ ธรรมดาในฤดูหนาว ท่านทั้งหลาย ควรห่มผ้ากัมพล เพราะผ้ากัมพลนั้น สามารถกันหนาวได้. พวกภิกษุ. สามเณร เธออนุญาตมาก พึงได้ผ้ากัมพล พวกเรา จำได้ผ้ากัมพลแต่ไหน ?