ข้อความต้นฉบับในหน้า
ปรโยค๒ - พระสงฆ์ทัศน์ฉากาแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 261
๑๕. เรื่องพระนาวลีสิลิสสะเถระ [๕๕]
[ข้อความเบื้องต้น]
พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเวตรวัน ทรงปรารภพระสิสสะเถระ ผู้ปกคิอยู่เป่า ตรัสพระธรรมเทสนาว่า "อนูญา หิ ลาภภูมิ สา" เป็นต้น.
[พระสารีบุตรอนุเคราะห์พราหมณ์ผู้ อยากนอน]
เทศน์ตั้งขึ้นแล้วในกรุงราชคฤห์ ได้ยินว่า สายของวังคณะ-
พราหมณ์ ผู้ปกครองพระสารีบุตรเถระ ชื่อ มาหาเสนพราหมณ์ อยู่
ในกรุงราชคฤห์ วันหนึ่ง พระสารีบุตรเถระ เที่ยวบินทบาท
ได้ไปยังประตูเรือนของพราหมณ์นั้น เพื่ออนุเคราะห์ในเขา. แต่
พราหมณ์นั่น มีสมบัติหมดเสียแล้ว กลับเป็นคนยากจน เขาคิดว่
"บุตรของราชามาเพื่อเดินทางไปยังบุตรหรือนของเรา, แต่เรา
เป็นคนยากจน, บุตรของเรานะจะไม่ทราบความที่เราเป็นคนยากจน,
ไทยธรรมะอะไร ๆ ของเรานะไม่มี," เมื่อไม่อาจจะเชิญหน้าพระเถระนั้นได้
จึงหลบเสีย. ถึงในวันอื่น แม้พระเถระ ไปก็ไป (อีก). พราหมณ์ก็ได้
หลบเสียอย่างนั้นเหมือนกัน. เขาคิดอยู่ว่า "เราได้อะไร ๆ แล้วนั่น
แหละจักกระวน ก็ไม่ได้ (อะไร ๆ). ภายหลังวันหนึ่งเขาได้กล่าว
เติมด้วยข้าวปายาสพร้อมกับผ้าสาฎกเนื้อหยาบ ในที่บอกกล่าวของ
พราหมณ์แห่งหนึ่ง ถือไปฟ้องถึงเรือน นึกถึงพระเถระขึ้นได้ว่า "การ
ที่เราถวายบิณฑบาตนี้แก่พระเถระ ควร."
* พระมหาญาณสุข ป. ๓. ๖ (ปัจจุบันเป็นพระราชามเวที ป. ช. ๓) วัดท่าพี่นครศรี-
ธรรมราช) แปล.