พระเยซูทรงถูกฎแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 251 : หน้า 253/288

ประโยค - พระเยซูทรงถูกฎแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 251 ศาสดา แม้ทรงทราบว่า "อุบาสก จักไม่ออภัยแก่อสธรรมนัน" ทรงดำรัสว่า "ภิกษุนี้" กระด่างเพราะมานะ จงไปสู่ทาง ๑๐ โยชน์แล้ว กลับมา" จึงไม่ทรงตอบอุบายให้ออภัย ทรงส่งไปแล้ว [สมณะไม่ควรทำมานะและเรืองยา] ครั้งในกาลที่พระสุปฏิธรรมเถนั้นกลับมา พระศาสดา ประทาน ภิกษุผู้อุตรแก๊เธอผู้นมั่นนวลออกแล้ว ตรัสว่า "เจองไปเดี๋ย, ไป กับกิณฐุ นี้ งจให้ชนออภัย" ดังนี้แล้ว ตรัสว่า "ธรรมดาสมณะ ไม่ควรทำมานะหรือรอหยาด ว่า วิหารของเรา, อุปาสกของ เรา, อุบาสิกาของเรา, เพราะเมื่อสมะนะทำอย่างนั้น เหล่าก็เลย มีมยา และมานะเป็นต้น ย่อมเจริญ" เมื่ออารมณ์สนธิรินแสดงธรรรม จึง ตรัสพระคาถานี้ว่า :- "ภิทูผู้พาล ฟังปราศจากความหย่ยง อันไม่มีอยู่ ความแวดล้อมในภิทูทั้งหลาย ความเป็นใหญใน อาวาส และการบูชาในกระถางแห่งชนอื่น ความ ดีร, ย่อมเกิดขึ้นแกลิกนิพกยาว่า "ฤทธิ์สสัส"และ บรรพพิทัก ทั้ง ๒ จงลำค้รธรรม อนเขาทำเสร็จแล้ว เพราะอาศัยเราผู้เดียว จงเป็นไปในอำนาจของเรา เท่านั้น ในกิจฉน้อยใหญ่ ก็ไร ๆ, ริษยาและมานะ ย่อมเจริญ (แก่เธอ)."