พระลิมปักฏิรูปกลายเป็นแผล ภาค ๑ หน้า 89 : หน้า 91/288

ประโยค- พระลิมปักฏิรูปกลายเป็นแผล ภาค ๑ หน้า 89 เลย ด้วยคิดว่า "อาจมีประโยชน์นะอะไรแก่วาเราในที่นี้" ในเวลาที่แม่เจ้าของเราไปเสีย." ฝ่ายธนูเศรษฐี ทำลักษณะแค่พระราชาและมีการเศรษฐีแล้ว ก็จากไปส่งถึงกับคนเหล่านั่นหน่อยหนึ่ง. มีการเศรษฐี นั้นในยามน้อยไปข้างหลังยานทั้งหมด เห็นหมู่พล แล้ว จึงถามว่า "นั่นพวกไหน?" พวกคนใช้ ทาสหญิงทาสชาย ผู้รับใช้ของหญิงสะใภ้ของท่าน. มีการเศรษฐี ใครจึงลืมดูจำนวนเท่านั้น พวกท่านง โบยคนพวกนั้นแล้วไล่ให้พ้นไป จงจุดพวกที่ไม่หนีออกจากที่นี่. แต่ง่าวิษาขากล่าวว่า "หลีกไป, อย่าห้าม, พล่านเคย จักให้ตัดแกผล." แม่เมื่อบางกล่าวอย่างนั้น เศรษฐีก็ยังกล่าวว่า "แม่ เรายังมี ความต้องการด้วยกันนั่น, ใครจึงลืมดูคนเหล่านี้ได้" ดังนี้แล้ว จึงให้โยนด้วยก่อนคนและท่านไม่เป็นต้น ไปให้พวกที่ เหลือไป ด้วยคำว่า "เราพอแล้ว ด้วยคนจำนวนเท่านั้น." [nภาพสาครถึงกรุงสาวิตรี] ครั้งเวลาถึงประคุณสาตรีดี นางวิสาขาคิดว่า "เราจัดนั่งใน ยานที่ปกปิดเข้าไปหรือหนอ? หรือจะขึ้นรถเข้าไป." ที่นั่นนางได้ตกลงใจอย่างนี้ว่า "เมื่อเราเข้าไปอ่อยยานที่ปกติ, ความวิฤัยแห่ง เครื่องประดับชื่อมหาดลาภสาริจไม่ปรากฏ." นางยืนบนรถแสดงตนแก่ชาวกรุงเทพฯ เห็นสมิติ ของนางวิสาขาแล้ว จึงพูดกันว่า "น้องว่า หญิงนั่นชื่อสาวา, สมบัติ